Airlie Beach & Whitsundays

Na twee uur rijden bereikten we onze eerste tussenstop, waar we tijd hadden om avond te eten. De keuze was reuze: MacDonalds, Subway, Domino's pizza, KFC en nog veel meer. We liepen even rond en besloten bij de Subway te eten, nadat we bij de Mac naar de wc waren geweest. Teruglopend uit de wc, draaide iemand ineens om en riep heel blij: heeeeeeey!!! Verbaasd wie ons op deze plek zou herkennen, keken we om. Wie zagen we zitten? Shirley! We vonden het heel leuk elkaar weer te zien en begroetten elkaar alsof we elkaar al jaren kenden. Shirley bleef die tijd van onze tussenstop bij ons, waardoor de tijd voorbij vloog! Enthousiast stapten we de bus na 2 uur weer in. We zochten allebei een aparte plek, zodat we ons konden uitstallen over 2 stoelen, in plaats van over 1. Voor het eerst sinds bijna 3 weken waren we meerdere uren op een afstand van 5 meter van elkaar. Dat was wel even wennen, dus besloten we maar te appen. Gezien Evelien liever niet weer jaloers op de slapende Denise wilde worden en ook eens een goede nachtrust wilde maken, besloot ze een slaappilletje te nemen (bedankt hiervoor oma). Toen het slaappilletje nèt begon te werken, maakte de bus weer een tussenstop. Om nog even de benen te strekken en elkaar weer te zien, gingen we uit de bus. Half slaapwandelend en heel sloom verplaatsten we ons naar de toiletten. Het leek een eeuwigheid te duren voor we weer terug waren bij de bus. Toen we eenmaal weer op onze plekjes zaten, konden we eindelijk slapen. Na bijna 3 weken op reis te zijn en te slapen in bussen, hostels en vliegtuigen, zijn we er achter gekomen dat bijna iedereen snurkt. Ook deze keer was het weer raak. Ondanks dat, sliep Denise weer direct. Gelukkig hoefde Evelien deze keer niet al te jaloers toe te kijken, gezien de oordopjes, het slaapmasker en het slaappilletje er voor zorgden dat ook zij in slaap viel.
Na de (best prima) nachtrust en een aantal tussenstops, kwamen we aan in Airlie Beach. Na wat zaken geregeld te hebben, liepen we naar het hostel. We hoorden dat we pas om 15:00 uur konden inchecken en besloten ons daarom te vermaken in het stadje. We kwamen langs een supermarkt, waar we onze lunch in etappes gehaald en opgegeten hebben. Toen we terugkwamen bij het hostel en onze kamer in de jungel (zo zag het er echt uit) kregen, maakten we ons rustig klaar en liepen we naar een leuk eettentje. We bestelden ons eten en gingen tussen de menigte zitten. We hadden genoeg te zien: wat hebben sommige mensen toch een bijzondere stijl. De meest bijzondere was nog wel de jongen met een enorme snor. Tussen al die mensen blikten we terug op alle belevenissen uit 2018. We kwamen tot de conclusie dat de keus om deze reis samen te maken, verruit de beste keus van 2018 was geweest! Toen we na het eten nog een drankje bestelden en genoten van de live muziek, vroeg uitgerekend de jongen met de enorme snor (Thomas) of hij bij ons mocht zitten. Toen hij eenmaal zat, sloot ook een van z'n vrienden aan. Ze vertelden dat ze met 6 vrienden in Australië aan het rondtrekken waren in een campervan. Na een poosje gepraat te hebben over onder andere Nederlandse oliebollen (die we toch wel misten), sloten we bij hun vrienden aan. We hadden een gezellige tijd met hen en hebben weer erg gelachen. Omdat we nog even naar het hostel terug moesten, gingen we aan het eind van de avond weer weg. In het hostel bleek een groot feest te zijn! We kochten een kaartje en spendeerden daar ons laatste uurtje van 2018 en de eerste uren van 2019. Erg leuk! We konden het jaar niet beter beginnen dan hier in het prachtige Australië! Na 2019 goed ingeluid te hebben, keerden we terug naar onze erg hete kamer. We lagen net rustig in bed om niet te veel last te hebben van de warmte, toen een aantal van onze roommates thuiskwamen. Een van hen, een Ierse jongen, bleek op z'n zachtst gezegd, niet zo goed tegen de warmte te kunnen. Dit in combinatie met misschien nèt wat te veel alcohol, zorgde ervoor dat hij bijna in paniek raakte. De angst werd nóg groter, toen een andere roommate begon over de muggen in de kamer. Bang om te stikken in de warmte en opgegeten te worden door de muggen, liep hij te ijsberen door de kamer. Wij kregen daardoor gigantisch de slappe lag, wat hij helaas niet zo kon waarderen. Toen er een monteur was ingeschakeld voor de niet werkende airco, kwam hij weer een beetje tot bedaren en ging hij in bed liggen. De paar uur die we daarna sliepen, waren prima.
Toen we wakker werden in een (weer) veel te hete kamer, verlieten we snel de kamer en gingen we bij het keukenhuisje zitten. Terwijl we op een bankje ons ontbijt nuttigden, merkten we dat de grond begon te trillen... De donkere lucht deed ons vermoeden dat er op zijn minst een orkaan op komst was. Onze borden en bestek vasthoudend, keken we elkaar angstig aan. Toen we een piepje hoorden en de trilling ineens ophield, realiseerden we ons dat de schuddende grond werd veroorzaakt door de enorme wasmachine die zich in een hokje achter de keuken bevond. Gerustgesteld dat de storm uitbleef, vertrokken we even later naar het zwembad aan het strand. Hier brachten we onze nieuwjaarsdag in de lekkere zon door. Aan het eind van de middag, kwam Thirza naar ons toegevlogen. We waren erg blij haar weer te zien! We hebben de avond in de jungle gekookt en een rondje door het leuke centrum gelopen. Daarna bereidden we ons voor op de zeiltour (van 2 dagen en 1 nacht) die ons de volgende dag op de planning stond en gingen we lekker slapen.

We vertrokken de volgende dag al vroeg richting de haven. We werden verwelkomt door kapitein Kevin, een nogal eigenaardige man. We zijn er tot op heden nog steeds niet achter of hij nou hele vreemde humor heeft of gewoon kei onaardig is. We zaten aan boord met in totaal 17 mensen, 3 crewleden en 14 passagiers van onze leeftijd (2 Italianen, 1 Chileen, 1 Zwitserse, 5 Duitsers en 5 Nederlanders, waaronder wijzelf). We vaarden de haven uit en kregen onderweg instructies over wat we moesten doen als de boot zou zinken of de wc zou overstromen. Na de instructies installeerden we ons op de boot en maakten we kennis met de andere passagiers. Vooral met Michelle (een van de andere Nederlanders) klikte het goed. De zeilen waren inmiddels gehesen en we genoten van het prachtige weer, het geweldige uitzicht en het ultieme gevoel van vrijheid. Na een paar uur gezeild te hebben, stopten we op een mooie plaats en kregen we een lekkere lunch. Daarna hesen we ons in onze stinger suits, vaarden we met een klein bootje naar een andere plek (waar we niet met de zeilboot konden komen) en gingen we snorkelen in het Great Barrier Reef. Voor Thirza en Evelien was dit niet de eerste keer. Denise had daarentegen nog geen ervaring met snorkelen en wist daardoor niet wat haar te wachten stond. Eenmaal met haar hoofd onderwater, kreeg ze flashbacks naar de horrortijden bij zwemles dat je door het gat moest zwemmen. Sparteld en half stikkend kwam Denise weer boven water, volledig teleurgesteld dat ze niet in Finding Nemo was beland. De teleurstelling was ook bij Thirza en Evelien aanwezig, gezien er op een paar visjes na, alleen maar grijze rotsblokken te zien waren.. Eenmaal terug op de boot, zeilden we door naar een andere spot. Denise en Michelle besloten deze keer op het dek van de zeilboot te blijven chillen, terwijl Thirza en Evelien een nieuwe poging waagden. De eerdere teleurstelling verdween als sneeuw voor de zon, toen zij zagen hoe mooi het daar was! De vele schitterende vissen en het kleurrijke koraal maakte het een onvergetelijke ervaring. Het was prachtig! Teruggekomen op de boot, deelde zij hun ervaring met Denise en Michelle. We zeilden verder naar de laatste stop, waar we de nacht (nog steeds in de zeilboot) zouden doorbrengen. We kregen een zeer goede avondmaaltijd en gingen daarna op het dek naar de sterren kijken. Zowel Thirza als Denise waren niet lekker in orde. Thirza was er helemaal beroerd aan toe en ging tijdens het eten al op bed liggen. Eerder deze dag had de kapiteit al opgevangen dat Denise last had van hoofdpijn. Hij deelde het bevel uit om meer water te drinken en zei steeds 'stay cool, stay cool'. Toen Michelle, Denise en Evelien de sterren vanaf het dek bekeken en allemaal een deken/sjaal over zich heen hadden, werd de kapiteit boos. Denise werd verboden met sjaal op het dek te liggen, gezien haar hoofdpijn volgens de kapiteit van de warmte kwam. Terwijl Michelle en Evelien heerlijk warm en comfortabel op het dek lagen, lag Denise volledig onderkoeld en jaloerskijkend naast hen. Kapiteit Kevin bleek (ook al wilde Denise niet toegeven) gelijk te hebben: de hoofdpijn verdween. Nadat Michelle had besloten te gaan slapen, bleven wij nog even op het dek liggen om naar de sterren te kijken. We probeerden het steelpannetje en de grote beer te spotten. Ondertussen zagen we beiden een vallende ster en deden we uiteraard een wens (die we niet gaan vertellen). Daarna besloten ook wij naar onze iniminiebedden te gaan en te slapen.

Om 05:00 uur slingerde kapitein Kevin de motor van de boot aan en vertrokken we naar de volgende bestemming. Terwijl Thirza na een lange nachtrust uitgerust wakker werd, naar het dek ging en dolfijnen zag bij zonsopgang, probeerden wij te ontwaken. Toen we ons ontbijt genuttigd hadden, kwamen we aan bij Whitehaven Beach. Dit eiland heeft een parelwit strand met speciaal zand wat nergens anders ter wereld te vinden is. Dit zand voelt dan ook niet aan als 'gewoon' strandzand, maar als een soort zacht meel. Te bijzonder om uit te leggen. We hadden +- 4 uur om hier door te brengen en vermaakten ons goed. Toen kapitein Kevin ons weer op kwam pikken en terug naar de boot bracht, stond ons een heerlijke lunch te wachten (tip: doe plakjes rode bieten tussen je broodje hamburger).
Na de lunch vertrokken we naar de laatste bestemming om opnieuw te gaan snorkelen. Na het enthousiasme van Evelien en Thirza over de vorige snorkel spot, besloten Michelle en Denise deze keer nog een poging te wagen. We hesen ons allemaal in onze stinger suits en gingen het water in. Zo vol verwachting als we kopje onder gingen, zo teleurgesteld kwamen we boven. Het troebele water zorgde ervoor dat er niet veel te zien was. Michelle en Denise besloten dan ook snel terug te gaan naar de boot en het voor gezien te houden. Thirza en Evelien hadden nog stille hoop en snorkelden nog even verder. Niet veel later keerden ook zij teleurgesteld terug naar de boot. Vanaf dit punt zeilden we terug naar Airlie Beach. Onderweg genoten we van de heerlijke tocht, de wind in ons haar en de warme zon op onze (deze keer niet verbrande) huid. Terug in het hostel in Airlie Beach douchten we eindelijk al het zeezout van ons lijf en maakten ons klaar om lekker wat te gaan eten. We keerden terug naar het gezellige tentje waar we op oudjaarsavond ook gegeten hadden en genoten hier van een lekkere maaltijd. Moe gingen we even later naar ons stapelbed, die deze keer aanvoelde als een kingsize bed in vergelijking met het 50 centimeter smalle bedje op de boot.

De volgende ochtend vertrokken we met z'n drieën richting de Greyhound bus, die ons naar de volgende bestemming zou brengen. Hopelijk beleven we weer net zo veel leuke dingen als tot nu toe. Op naar Magnetic Island!