Abel Tasman, Marahau - Nieuw-Zeeland

De chilldag bleek helaas niet voldoende te zijn om weer op te knappen. De volgende ochtend werd Denise weer even beroerd wakker als de dagen daarvoor.. We konden onze ingepakte backpacks daarom weer uitpakken, we waren genoodzaakt nog een dag langer te blijven. Terwijl Denise de hele dag in bed lag, deed Evelien boodschappen, zat ze in de hottub en lag ze in de zon. De medewerkers van het hostel waren erg lief. Zelfs zo lief dat ze ons een upgrade gaven naar een eigen 2persoons kamer met een overheerlijk bed! Dit was een stuk beter dan onze vorige 4 persoons kamer, waar Denise een traumatische ervaring had opgedaan.. Terwijl Denise doodziek op bed lag, kreeg ze de schrik van haar leven. Met haar laatste kracht schreeuwde ze ongelofelijk hard naar Evelien, die rustig lag te chillen in de zon. Angstig dat er werkelijk wat vreselijks was gebeurd, sprintte ze de kamer in. Toen ze zag dat er een lief, klein, schattig kippetje aan het rondwaggelen was en Denise ineengedoken onder de dekens lag, kreeg ze spontaan de slappe lach. De mensen die Denise al langer kennen, weten dat er iets is waar ze een ontzettende angst voor heeft: vogels en kippen. Uitgerekend een KIP kwam Denise bezoeken. Nadat Evelien was bijgekomen van de slappe lach, joeg ze het beestje weg en bracht ze Denise weer een beetje tot bedaren. Jullie kunnen je voorstellen dat ze later dus niet alleen blij was dat we meer privacy hadden op onze eigen kamer, maar vooral blij was niet telkens aan deze (voor haar) vreselijke ervaring te worden herrinerd haha. De dag in het totaal lege hostel kwamen we goed door. Gelukkig knapte Denise gedurende dag een beetje op en konden we 's avonds de backpack weer inpakken om de volgende dag met een groep nieuwe Stray reisgenoten te vertrekken.

Rond 2 uur kwamen we aan in Wellington. We dropten onze tassen zo snel we konden in de kamer en nog sneller holden we naar een MacDonalds. Hier kreeg Denise dan eindelijk de 2 porties friet en kipnuggets waar ze al dagen naar verlangde. Zo snel we er gekomen waren, zo traag liepen we terug. Denise was helemaal op van de busreis die we gemaakt hadden. Terug in het hostel, dook ze daarom direct haar bed in. Evelien had wel zin om Wellington te verkennen en besloot daarom alleen op pad te gaan. Ze begon met een bezichtiging van het Terracotta Warriors museum: een museum helemaal in het teken van de Eerste Wereldoorlog. Erg indrukewekkend! Daarna ging ze naar het gigantische Te Papa Tongarewa museum. Niet wetend waar ze kijken moest, liep ze door de 6 fascinerende levels met verschillende exposities. Na daar een poos door te hebben gebracht, liep ze door het levendige centrum en genoot ze op een bankje vol mensen van het uitzicht op zowel de haven als de mensenmenigte. Ze had in de tussentijd contact gehad met Jessie (het Amerikaanse meisje uit Blue Duck Station), die al een aantal dagen in Wellington was. Evelien liep naar haar hostel en kletste bij. Hierna deed ze boodschappen voor de (toch not steeds wel) zieke Denise en ging ze weer naar Nomads, het hostel waar we verbleven. Toen we weer verenigd waren, gingen we naar het caffee naast ons om samen met een aantal anderen uit ons hostel een gratis diner te nuttigen. We bleven een poosje hangen en keerden daarna terug om vervolgens spelletjes met hen te spelen. Omdat het eten Denise toch energie had gekost, besloot zij lekker lang te douchen en weer naar bed te gaan. Dat lekkere lange douchen bleek er niet helemaal in te zitten. Terwijl de shampoo in haar haar zat, stroomde de douche eerst langzaam, maar daarna steeds sneller over. Het rampzalige overstroomtafareel in Brisbane bij Thirza's hostfamily kwam op dat moment weer vers in haar geheugen terug.. Kletsnat en nog steeds met spampoo in haar haar, greep ze haar telefoon en probeerde ze Evelien te bereiken. Gezien Evelien in een zenuwslopend potje yenga zat, kreeg ze niks mee van haar trillende telefoon.. Toen Denise even later half paniekerig (en haast nog met smampoo in haar haar) beneden kwam en vertelde van de overstroming, schakelden ze meteen de receptioniste in en sprintten ze samen naar boven. Gelukkig was de schade een stuk beperkter dan de keer in Brisbane. De receptioniste reageerde heel normaal toen ze de kamer in kwam en de overstroming waarnam. Schijnbaar was dit onderdeel van de dagelijkse gebeurtenissen.. Met een gerust hart kon Denise daarna lekker slapen en ging Evelien weer naar beneden. In hetzelfde café als waar ze gegeten had, sprak ze later af met Jessie en nog een aantal anderen. Ze bracht hier haar avond in Wellington door en ontmoette hier de andere gezellige mensen uit het hostel. Verstandig als ze was, besloot ze rond middernacht naar het hostel terug te keren en een paar uurtjes slaap te pakken voordat om 6 uur de wekker ging om de shuttlebus naar de ferry te nemen..

Toen we de volgende ochtend vroeg bij de ferry arriveerden, kwamen we de Canadese Andrew weer tegen! Evelien had gedurende haar tijd in Blue Duck Station en tijdens de Tongariro Alpine crossing veel tijd met (onder anderen) hem doorgebracht. Gezien Denise in Blue Duck Station alleen maar in bed gelegen had, kende ze Andrew nog niet. Echter kwamen we er al snel achter dat we het ook met z'n 3en erg goed konden vinden. Samen bedachten we onderweg naar het Zuidereiland wilde plannen over hoe we met een motor en zeilboot de wereld zouden gaan verkennen. De mooie overtocht bracht ons uiteindelijk in Picton. We stapten hier met de groep weer op de Straybus en reden in 4 uur naar Abel Tasman (Marahau). Voordat we daar aankwamen maakten we een stop voor een wijnproeverij met 4 lekkere soorten Nieuw-Zeelandse wijnen. Terwijl Evelien deze wijnproeverij deed met een aantal anderen, maakte Denise praatjes met mensen die met een andere (bejaarden) bus waren gekomen. Hierna vervolgden we onze weg en kwamem we bij ons hostel. Hier genoten we van een lekkere bbq gemaakt door de tourguide van de bus. Denise voelde zich gelukkig weer een stuk beter en we konden weer plannen maken voor de volgende dag. Nadat we hadden besloten om de volgende dag met een groepje de Abel Tasman hike te lopen en de watertaxi terug te nemen, zijn we naar bed gegaan.

Met een groepje van 6, waaronder Andrew, gingen we de volgende ochtend opweg. De wandeling leidde ons door een prachtig natuurgebied dat langs de helderblauwe zee liep. We waren erg blij dat Denise eindelijk weer mee kon, al betwijfelden we hoe verstandig het was om gelijk een wandeling van 13 kilometer te maken.. We besloten het gewoon te proberen. Onderweg stopten we bij een prachtig strand waar we een poosje op het strand lagen en konden genieten van het geweldige uitzicht en de stralende zon. De wilde plannen die we al eerder met Andrew hadden gemaakt, werden steeds gekker en bezorgden ons veel lol. Na de hele mooie, maar voor Denise erg lange wandeling met veel te weinig eten en drinken eindigden we op het strand, waar we lekker uitrustten middenin de gigantisch snijende zandstorm. Een uur later stapten we op de watertaxi, die ons binnen 20 minuten snel varen terug bracht dichtbij ons hostel. Bij terugkomst liepen we meteen met Andrew en Phill naar een burgertent. Deze burgertent was er niet zomaar één, volgens onze buschauffeur was het dè beste burgertent in Nieuw-Zeeland! De burger smaakte inderdaad overheerlijk, al weten we niet of dat komt omdat die ècht zo goed was of dat we gewoon vreselijke honger hadden (ja, ook Denise had weer honger!). Na de burger konden we eindelijk de zandlaag van ons afspoelen onder de douche en maakte Denise zich klaar om te slapen. Ze was doodmoe, niet zo gek ook na een dag met 17 kilometers in de benen in plaats van 5 dagen zonder ook maar een stap te zetten. Voordat ze ging slapen, boekten we samen met Andrew nog een activiteit voor in Franz Josef: de helicopter hike over en door de glaciers. We hadden lang nagedacht of we deze dure activiteit wilden doen, maar besloten het uiteindelijke gewoon te doen: we zijn immers alleen nu in Nieuw-Zeeland en het schijnt een van de mooiste en vetste dingen te zijn om te doen. Hierna ging Denise slapen en bleef Evelien de avond in de gezamenlijke ruimte hangen met de mensen die ze had leren kennen de afgelopen dagen.

De volgende ochtend stonden we om 05:00 uur naast ons bed. Afvragend waarom we ook alweer het idee hadden bedacht om (samen met Andrew) de zonsopgang te bekijken, namen we een douche en pakten we onze backpacks in. Een uur later bekeken we bij het helemaal lege strand de zonsopgang en bedachten we weer waarom we ook alweer zo vroeg waren opgestaan, de blauwe, rode, oranje en gele kleuren die de zonsopgang creëerde waren prachtig! Na deze ochtend goed te zijn begonnen, stapten we de bus. Er stond ons een lange (welgeteld 11 uur durende) bustocht naar Franz Josef te wachten. We probeerden allebei wat te slapen, gezien Denise nog steeds moe was van het ziek zijn en de wandeltocht en Evelien een erg korte nacht had gehad. Zoals gewoonlijk ging het Denise weer goed af en bleef Evelien klaarwakker.. Gelukkig was het geen probleem, gezien er meer dan genoeg te zien is onderweg! Toen Denise wakker werd van een melding op haar telefoon, schrokken we ons rot. Denise was de vorige dag ZO moe geweest, dat ze de veel veel veel te dure helihike in Franz Josef voor de verkeerde dag geboekt had, namelijk op de dag van de 11 uur durende busrit in plaats van een dag later. Toen bleek dat de melding ging over het feit dat deze helihike niet door ging vanwege het slechte weer, voelden we ons opgeluchter dan ooit tevoren: we hadden het geld nog! Snel en 100x dubbel checkent boekten we de helihike alsnog voor de dag daarna. Hierna konden we de busrit weer rustig in plaats van gestrest vervolgen. We maakten nog verschillende stops om zeehonden te spotten en de pancake rocks te bezichtigen. Erg leuke onderbrekingen van de lange bustocht! Verder zaten we deze dag chill in de bus, uitkijkend en hopend dat het door zal gaan (ivm het weer wordt namelijk 70% van de gevallen gecanceld) naar de Helihike in Franz Josef.