Hamilton, Blue Duck Station & Tongariro

02:45 uur ging de wekker in ons hostel in Cairns. Waar onze (8) roommates nèt in bed lagen, gingen wij er uit. Slaperig als we waren, pakten we onze spullen en liepen we de douche in om een beetje wakker te worden. We dachten rustig aan te kunnen doen, gezien de shuttlebus ons pas om 03:50 kwam oppikken om naar Cairns airport te gaan. Zoals gedurende deze reis wel vaker gebeurt, deden we wel èrg rustig aan, waardoor we uiteindelijk toch nog erg moesten haasten. Gelukkig lukte het ons alsnog optijd klaar te staan. De shuttlebus bracht ons naar Cairns airport, waar we even later op het vliegtuig stapten. De korte vlucht bracht ons naar Brisbane. Hier hadden we 1,5 uur overstaptijd voor onze volgende vlucht. Denkend dat er niks meer mis kon gaan in Australië, stapten we het vliegtuig uit en struinden we door de winkeltjes om de tijd te overbruggen. We checkten (gewoon voor alle zekerheid) hoe laat ons volgende vliegtuig zou gaan. Dit checken bleek een hèèl goed idee, gezien we er achter kwamen dat we op een ander vliegveld moesten zijn. De ruime overstaptijd werd ineens wel erg kort! We renden naar de bus, die ons naar het vliegveld voor internationale vluchten zou brengen. Na hier opnieuw door de duane te zijn gegaan, zagen we dat onze vlucht al aan het boarden was (we kregen direct een flashback naar Singapore airport). Gehaast zaten we uiteindelijk op onze plek en vertrok ons vliegtuig naar Auckland (Nieuw-Zeeland). Tijdens de vlucht deden we verschillende spelletjes en was de tijd zo voorbij. Ondanks de snelle vlucht, hebben we toch bijna een dag gedaan over de vlucht (en) van Australië naar Nieuw-Zeeland. Niet omdat we er daadwerkelijk lang over deden, maar vooral omdat de tijd 3 uur naar voren werd verschoven! Aangekomen op het vliegveld in Auckland werden we opgehaald door Henri en Talitha (oom en nichtje van Evelien). Met z'n vieren reden we richting Hamilton, waar we de rest van de familie zouden ontmoeten. Daar aangekomen was er voor Evelien het weerzien en voor Denise de eerste ontmoeting met Isolde, Naomi, Levi, Isaac en India (tante en neefjes en nichtjes) en Zack en Zoë (vriend van Levi en vriendinnetje van Naomi). Ontzettend leuk en fijn dat we hier de eerste dagen van onze tijd in Nieuw-Zeeland kunnen doorbrengen. Rond een uur of 7 stond er een uitgebreid diner voor ons allemaal op tafel. We genoten van het lekkere eten en elkaars gezelschap. Na het eten maakten we samen met Talitha een wandelig door de ongelooflijk mooie omgeving. Onder de indruk van de prachtige kleuren in de lucht en genietend van de aangename temperatuur (ook al was het een stuk kouder dan in Australië), wandelden we verder en leerden elkaar beter kennen. Na de toch wel vermoeiende dag gingen we na thuiskomst lekker slapen en maakten we een goede nacht.

De volgende ochtend startten we met Weet-Bix: een typisch Nieuw-Zeelands ontbijt met een soort granen, melk en fruit. Na dit lekkere ontbijt stapten we met Isolde, Henri, Naomi, Zoë, Talitha en India in de auto opweg naar Rotorua. Onderweg verwonderden we ons over de prachtige natuur en de indrukwekkende bergen. Aangekomen bij Rotorua Redwoods maakte we een wandeling door een inmens bos. Het eindeloze uitzicht op de dunne, mega hoge bomen was prachtig. In ditzelfde bos vonden we een pichnicktafel waar we een heerlijke lunch aten. Hierna vervolgden we onze weg richting Lake Tarawara. Hier genoten we van het uitzicht over het heldere water met op de achtergrond indrukwekkende bergen. We reden een stukje verder langs dit grote meer en stopten op een plek waar we een duik konden nemen. Het water was op z'n zachts gezegd erg verfrissend. Na ongeveer een uur stapten we weer in de auto terug richting huis. Hier stond ons een perfect diner te wachten... chips! Erg grappig dat chips met sour cream, kaas en een mengsel van gehakt en groenten hier als maaltijd wordt gezien. Zeker niet verkeerd! Na de lekkere maaltijd vroegen Naomi en Zoë of wij mee wilden paardrijden. Dit wilden we zeker! Als echte cowgirls dachten we galopperend door het prachtige, heuvelachige landschap te kunnen galloperen terwijl de zon onder ging. Vol goede moed sprongen we om de beurt op het paard Molly. In plaats van het stoere galopperen, bleef Molly star stilstaan. Waarschijnlijk zag zij ons goede idee niet echt voor zich met beginnelingen.. Gelukkig trokken Naomi en Zoë (wèl echte cowgirls) Molly mee, zodat we alsnog (traag) een ritje konden maken. De dag sloten we af met een avondwandeling. Ongelooflijk hoe mooi het landschap er hier rondom het huis van Henri en Isolde uit ziet, we wouden dat we zelf in zo'n omgeving woonden!

De volgende dag vertrokken we (samen met Henri, Isolde, Zoë en Naomi) al vroeg met de auto naar de Cathedral Cove. Dit strand is bekend door de Narnia filmreeksen. Deze films zijn hier gedeeltelijk opgenomen. De autotocht van ongeveer 3 uur liet ons langs ontzettend mooie landschappen rijden. We maakten ondertussen een stop bij het vakantiehuis van Ellen en Theo, de ouders van Isolde. Wat zijn dát een ontzettend lief, schattig en leuk stel mensen! Na de koffie, (veel te veel) koek, heel veel geklets en het bedachte koppelplan aan Nieuw-Zeelandse mannen van Ellen gehoord te hebben, vervolgden we onze weg naar de Cathedral Cove. Bij aankomst op de parkeerplek, spreidden we eerst de handdoeken en klapten we de parasol uit om een heerlijke picknick (gemaakt door de beste kokkin Isolde) te nuttigen midden tussen de bergen. Met genoeg energie konden we even later de weg naar de eindbestemming al wandelend afmaken. De wandeling was geweldig mooi. De strakblauwe lucht, felle zon, hoge bergen, groene gras en de prachtige zee, zorgden voor deze geweldige mooie wandeling. Toen we gearriveerd waren, zagen we het hele mooie strand en de grote rotsen. Omdat we erg warm waren geworden van de felle zon en de toch wel vermoeiende wandeling, namen we direct een duik in de zee. Hierna spreidden we opnieuw de handdoeken en childen we op het strand. Na een poosje lekker gelegen te hebben, pakten we de spullen weer en liepen we de weg terug. We stapten de auto in en reden naar de 2e bestemming van vandaag: hot water beach. Wat ons betreft had deze plek beter hot sandy beach kunnen heten, gezien onze voeten zowat in de fik stonden door het lopen op gloeiendhete zand van dit strand! Het warme water dat in de gaten op het strand zat, voelde hierdoor in plaats van warm, ineens erg verkoelend aan: precies wat we nodig hadden! Toen we even later de zee instapten, voelden we ineens het verschil: doordat dit water nu meer als ijs aanvoelde, beseften we dat het water in de gaten op het strand inderdaad erg heet was! We deden net of we bikkels waren en renden met een hoog tempo Henri achterna de zee in. Waar Henri al meters ver in de zee over de golven dreef, bleven wij maar kopje onder worden geplet door de koppen van de golven. Al spartelend en naar lucht happend kwamen wij na een tijdje gelukkig toch op dezelfde plek als Henri (die erg hard moest lachen om onze erg onhandige kunsten) aan. Nu konden ook wij over de hoge golven drijven en andere mensen uitlachen die er (net als wij even daarvoor) als drenkelingen uitzagen: èrg leuk! De weg uit het water was gelukkig een stuk gemakkelijker. Denkend aan de instructies van de surflessen in Australië, zwommen we precies op het goede moment met de golven mee om meegestroomd te worden. We kwamen soepeltjes terug op het strand waar Isolde, Naomi en Zoë vast uit zaten te rusten en op ons wachtten. Met zijn allen liepen we terug naar de auto, waar we de rest van de overgebleven lunch op aten en verder reden. We maakten de laatste stop van de dag bij een winkel gemaamd heaven&earth. In dit winkeltje verkochten ze hele mooie (sieraden, gemaakt van) stenen van over de hele wereld. Erg leuk om te zien! Hierna kochten we een ijsje en stapten we de auto in opweg naar huis. Bij thuiskomst was de tafel al gedekt door Talitha, die ook het eten gemaakt had. We konden aanschuiven voor een heerlijke maaltijd: pizza als hoofdgerecht en pavlova voor toetje. Yammmm! Na het eten chillden we op de bank terwijl we een prachtige film keken (I can only imagine). Deze film zorgde er voor dat we tranen met tuiten huilden. Nadat we hiervan bijgekomen waren, doken we lekker ons bed in voor een goede nachtrust.
Zondagochtend begonnen we de dag met een pancake-breakfast, heerlijk! Het eten bij de familie Pennings is iedere keer weer heel lekker. We vragen ons steeds meer af of we nog wel in het vliegtuig terug naar huis gaan passen door al dat goede eten. Na het ontbijt en de ontmoeting met het andere neefje Joshaja, vertrokken we met z'n allen richting de kerk waar Henri en Isolde elke week heen gaan. Leuk om te zien hoe dit hier gaat! Bij terugkomst aten we een lunch, waarna we weer in de auto stapten opweg naar het volgende uitje. Samen met Naomi, Zoë, Henri en Isolde reden we naar de grean and blue springs. Daar aangekomen liepen we door de prachtige natuur langs het ongelofelijk mooie, heldere water. Door het water heen zagen we alles wat op de bodem groeide, prachtig! Na de wandeling stapten we weer de auto in en reden we langs een paar andere mooie plekken waar we stopten voor koffie en snack breaks. Toen we rond de avond weer thuis waren, aten we weer een lekkere maaltijd en keken we in de avond een goede film. Na veel gelach en een goede avondschnap, doken we even later ons bed in.

Toen we de volgende ochtend wakker werden, hoorden we regen op het huis kletteren. Het plan om deze dag met zijn allen naar het (zwarte) zandstrand in Raglan te gaan, besloten we daarom maar te schrappen. Isolde had echter direct een ander goed idee: een dagje shoppen in een shoppingmall. Daar aangekomen deden we alsof we geld teveel hadden, en kochten we vanalles. Tijdens lunchtijd gingen we naar huis en aten we tosti's. Omdat we nog lang geen genoeg hadden van het shoppen, gingen we na de lunch met zijn tweeën naar een andere shoppingmall. Evelien reed in Isolde haar golf, terwijl Denise dj speelde, navigeerde en meekeek of Evelien niet per ongeluk spook zou rijden of in tegenovergestelde richting de rotonde zou nemen. Heelhuids parkeerden we na de nodige kilometers de auto en shopten we verder alsof we nog niks gekocht hadden. Tegen de avond sloten helaas de winkels, en waren we genoodzaakt de mall te verlaten. Bepakt en bezakt reden we (na een aantal extra rondjes gereden te hebben) terug naar huis. Omdat het deze avond de laatste avond was dat we bij Henri en Isolde zouden zijn, kwamen ook India, Isaac en Joshaja weer eten. Met 12 man (!) zaten we aan tafel, aten we weer heerlijk en hadden we veel lol. Na zoveel dagen bij de familie te zijn geweest en met hen opgetrokken te hebben, is ons Engels spreekniveau een stuk verbeterd (neefjes en nichtjes kunnen geen Nederlands)! In Australië was dit ook al zeker het geval, maar omdat je daar vooral veel dezelfde praatjes hebt, leer je meer over oppervlakkerig dingen te praten dan over andere onderwerpen. Goed en vooral leuk om dit te hebben ervaren! In de avond zaten we nog gezellig bij elkaar en dronken we vast een afscheidsdrankje. Met Talitha keken we naar de fotoboeken met oude foto's van de familie Pennings. We kwamen niet meer bij van het lachen toen we de oude tekenkunsten van Henri zagen (elke vrouw zou benen willen hebben zoals Henri ze tekende) en de kapsels van die tijd analyseerden. We snappen niet hoe zulk soort aparte kapsels ooit in de mode hebben kunnen zijn hahaha. Slap van het lachen en de lachtranen wegvegend, namen we even later afscheid van de neefjes en nichtjes, die we de volgende dag niet meer zouden zien. We kregen een paar lieve cadeautjes en een nog lievere kaart met schattige wensen van iedereen. Super lief! Toen we later naar bed gingen, pakten we onze backpack vast half in en gingen we met heel veel goede herinneringen van de dagen bij Henri en Isolde, slapen. Toen we de volgende ochtend wakker werden, bleek Denise helaas een beetje ziek te zijn geworden. Het feit dat we weg gingen bij Henri en Isolde was op zichzelf natuurlijk al naar, maar werd hierdoor nog naarder.. Na een aantal paracetamollen en een peptalk tegen haarzelf, ging het gelukkig ietsje beter en konden we vertrekken. Nu namen we ook afscheid van Henri en Isolde zelf. We vonden het heel jammer om hen te verlaten, maar keken gelukkig ook ontzettend uit naar de tijd die zou komen! We hebben heel erg genoten van de tijd met de familie (van Evelien) en voelen ons ontzettend verwend. Heel leuk om iedereen beter te hebben leren kennen en veel te hebben meegemaakt met hen. Gelukkig is het afscheid deze keer niet voor lang. Over 2 maanden komen Henri, Isolde en Naomi namelijk alweer richting Nederland, erg leuk! We hebben zin om hen daar weer te zien en hen daar eens te trakteren in plaats van verwend te worden door hen.

De Intercitybus bracht ons binnen 2 uur in Taupo, waar we direct op de volgende bus van Stray stapten. We waren blij dat we geen uren extra ingepland hadden om Taupo te bekijken, aangezien het keihard regende. De Straybus bleek heel anders dan de Greyhoundbus in Australië. In een bus vol jongeren van onze leeftijd reden we met een (merkwaardige) tourgide naar Blue Duck station. De weg er naartoe was onbeschrijfelijk mooi! We kwamen rond de avond aan op de bestemming: een hostel (zonder enig bereik) middenin de bergen, omsingeld door 'wilde' paarden, koeien, schapen, geiten en nog meer. Het bleek alleen een bestemming te zijn voor passagiers van de Straybus. We hadden als bus zijnde het hostel dus voor ons alleen! Na uitleg gekregen te hebben over hoe alles werkte, installeerden we ons op de 8persoons kamer (genaamd honeymoon suite). Het diner dat we even later bij het hostel kregen, viel (letterlijk) vies tegen. We weten niet zo goed of dit komt omdat het gewoon ècht niet lekker was, of dat we de dagen bij Henri en Isolde gewoon tè erg verwend zijn. Na het eten ging Denise met koorts en een ziek gevoel naar bed. De reisdag had haar helaas helemaal geen goed gedaan.. Evelien bleef die avond bij de groep hangen en maakte kennis met verschillende reisgenoten. Het voelde alsof de tijd die avond een goed aantal jaren was teruggedraaid naar vroeger. Onder het genot van een kampvuur, muziek, drankjes en spelletjes zaten we, zonder bereik, middenin de bushbush. Het was een super gezellige avond, ookal had die een stuk beter kunnen zijn als Denise erbij was geweest:(.. De volgende ochtend voelde Denise zich helaas nog veel beroerder dan de dag daarvoor. Ze heeft die dag eigenlijk niks anders gezien dan onze 8persoons honeymoon suite.. Evelien voelde zich gelukkig wel goed en wandelde in de ochtend een hele mooie wandeling met Jessy en Jessie, 2 meiden die ze de vorige avond ontmoet had. In de middag deed ze mee aan een horsetrack. Met een leuke groep van in totaal 9 jongens en meiden (allemaal uit de Straygroep) maakte ze, na een goede paardrij instructie, een tocht van zo'n 3 uur door de bergen. Waar ze zich de keer bij Henri en Isolde op het paard nog een echte leek voelde, voelde ze zich nu als een echte cowgirl. Met haar grote, bruine paard Crocket trotseerde ze de stijle hellingen, dichtbegroeide bossen, diepe dalen en modderige 'wegen' (het waren eigenlijk geen wegen, lopend zou je er niet kunnen komen). Crocket vertrouwend liet Evelien zich (hoe het was uitgelegd) door het paard leiden. Zoals eigenlijk niet anders kon dan dat dit Evelien overkwam, koos Crocket precies de andere route dan de twee paarden voor zich. In plaats van de sloten en takken ruimschoots te ontwijken en ver van de afgrond te blijven, liep Crocket er precies door en langs. Hierdoor kwam Evelien met een half bos in haar haar, een goede laag modder, aardig wat angstzweet en zere billen aan het eind van de track terug bij de paardenstalling. Het was een geweldige ervaring! Voor Evelien was het een van de hoogtepunten van alles tot nu toe, ook al was het (alweer) veel leuker geweest als ook Denise erbij was geweest.. Het was heel naar om Denise zo ontzettend slecht te zien. Een echte nachtmerrie om zo ziek te zijn op reis. Gelukkig waren er veel lieve mensen die haar probeerden te helpen, meerdere mensen mixte kruidendrankjes die ze in hun thuisland gebruiken wanneer er iemand ziek is.. omstebeurd kwamen ze langs met verschillende mengsels die beloofden Denise weer helemaal beter te maken, helaas gebeurde het tegenovergestelde en werd Denise alleen maar beroerder. Na de horsetrack en het zitten bij Denise, at Evelien (deze keer gelukkig wel lekker) weer bij het hostel. Hierna switchte ze telkens tussen het zitten bij Denise op de kamer en het zitten bij de andere reisgenoten. Omdat we de volgende dag al heel vroeg met de bus moesten vertrekken, pakte Evelien aan het eind van de avond alle spullen en ging ook zij naar bed, hopend dat Denise een goede nacht zou maken en een stuk beter op zou staan.

Om 05:45 uur moest iedereen de volgende dag in de bus zitten. Denkend dat het niet slechter kon dan de dag ervoor bleek het tegenovergestelde waar.. Denise had de halve nacht buiten op de vlonder voor de honeymoon suite gelegen omdat ze het door de koorts niet binnen kon uithouden. Evelien ondersteunde haar terwijl ze zich naar de bus verplaatse. Duidelijk dat Denise niet in staat zou zijn om de Tongariro Alpine crossing te doen die voor die dag op de planning stond, besloten we dat Evelien bij de groep zou aansluiten en dat Denise met een ouder echtpaar en met de (nog steeds erg vreemde) tourgide in de bus zou blijven en zou doorrijden naar het hostel. Gezien we al erg vroeg vertrokken waren vanuit Blue Duck Station en we pas in de middag konden inchecken in het volgende hostel, besloot de tourgide onderweg een aantal stops te maken zodat de zwakkelingen die de tour niet konden lopen (het oudere echtpaar en de zeer beroerde Denise) toch iets van de omgeving konden zien. De tourgide had Evelien plechtig beloofd goed voor Denise te zorgen. Nog iets wat de kerel nog vreemder maakte: hij beloofde heel veel, maar kwam vervolgens niks na. Bij één van de stops onderweg zou een mooie 'makkelijke' wandeling te maken zijn, maar gezien Denise al bijna 2 dagen niets had kunnen eten en al buitenadem was nadat ze het stapelbed uitgeklommen was, gaf ze bij de tourguide aan het niet te zien zitten om mee te gaan. In plaats van dat hij het oudere echtpaar de route uitlegde en zijn belofte aan Evelien na kwam om op Denise te letten, liet hij haar voor anderhalf uur helemaal alleen achter in de middle of nowhere! Toen ze later terug kwamen en Denise uitgeput, bezweet en halfslapend tegen een hoopje stenen aantroffen, begreep hij eindelijk dat hij haar echt meteen door moest brengen naar het hostel waar ze de rest van de dag in bed doorbracht.

Niet alleen voor Denise was dit een van de meest zware dagen van onze reis tot nu toe. Ook Evelien had een zeer uitputtende dag. Evelien begon met 4 lagen kleding, een regenjas en een sjaal aan de 19,4 kilometer lange Tongariro Alpine crossing. Deze tocht liet haar door schitterend maar eigenlijk onbegaanbaar vulkanisch gebied wandelen. Met ongeveer dezelfde groep als tijdens de horse track begonnen ze aan de zware tocht. Het was een slopende klim naar de top maar absoluut de moeite waard. Op de top beloonde Andrew en Grayton, een Amerikaan en Canadees uit de groep, iedereen op een shotje om te vieren dat deze prachtige plek was bereikt. Na de nodige foto's, veel water en eten begon de afdaling die Evelien bloed, zweet en veel lachtranen kostten. Het zweet spreekt voor zich, gezien haar veel te warme kledinguitrusting in combinatie met de stralende zon,maar het bloed en de lachtranen werden daarentegen veroorzaakt door de vele valpartijen tijdens de glijende afdaling. De uitzichten waren onbeschrijflijk mooi, zo jammer dat de foto's niet kunnen laten zien hoe het er in werkelijkheid uitziet. Niet alleen jammer om het jullie niet te kunnen laten zien, maar vooral jammer het ook niet met Denise te kunnen delen.
Toen Evelien moe en met pijn in haar voeten eindelijk met de bus aankwam in het hostel waar Denise al was, was het fijn elkaar weer te zien en de belevenissen van de dag met elkaar uit te wisselen. Evelien hoorde aan hoe tourgide Rinho zijn belofte aan haar alles behalve nagekomen was. Het was wel duidelijk dat we het die dag allebei erg zwaar hadden gehad, maar dan op een totaal verschillende manier. 's Avonds probeerde Denise voor het eerst in een paar dagen weer iets te eten en knapte ze weer een klein beetje op. Toen Denise toch haar bed weer opzocht, ging Evelien de hottub in en had ze een leuke avond met de gezellige reisgenoten. Ze nam deze avond afscheid van de groep die de volgende ochtend vroeg weer verder zou trekken. Wij hadden besloten een dag extra rust in te plannen, zodat Denise extra energie op kon doen en we vanaf de volgende bestemming weer samen avonturen kunnen beleven. Het hostel bleek van alle gemakken voorzien voor een echte chill dag: hottub, mini-spa en verder gewoon totaal niks om te doen. We hopen dat onze volgende blog weer zal gaan over onze gezamenlijke belevenissen!

(applaus als je dit hele verhaal gelezen hebt)