Rainbow Beach & Fraser Island

's Middags kwamen we aan in Rainbowbeach. Evelien was blij dat ze er eindelijk was, gezien ze wagenziek was geworden. Van Denise had de rit daarentegen nog wel even mogen duren. Zij was namelijk weer lekker aan het slapen. We regelden bij aankomst direct een hostel en installeerden ons op onze (eigen) 7-persoons kamer. Het voelde alsof we in een hotel waren beland! We konden onze backpack weer lekker uitstallen en de badkamer hadden we helemaal voor onszelf, heerlijk! Om de kosten te besparen, wilden we in de avond weer eens goedkoop gaan eten. We belandden in de meest krappe supermarkt ooit gezien. Slechts 1 (dun) persoon kon de gangen door. Wanneer een tegenligger passeerde, moest je eerst het hele gangpad uit om een botsing te voorkomen. Proberend zo snel mogelijk de winkel uit te komen, grepen we vlug wat spullen voor een lunch en 'diner' bij elkaar en vluchtten de winkel uit. We beseften ons dat we de Albert Heijn in Nederland toch wel een beetje misten.. Echter zullen we daar niet over klagen, gezien we onze lunch hier in Australië aan het strand veel chiller kunnen nuttigen dan in Nederland.

Om 16:00 uur stond de sunsetwalk + sandboarden op de planning bij het hostel. Wij sloten bij deze activiteit aan en gingen met een leuk groepje op weg. We ontmoetten hier onder anderen de Nederlandse Shirley, waar we de avond verder mee optrokken. We kwamen uit op een prachtige plek met eindeloos veel zand en een geweldig uitzicht. Met de bodyboards die we meegenomen hadden vanuit het hostel, sjeesden we met veel plezier de stijle zandbulten af (nadat we met veel moeite naar boven waren geklommen). Toen we geen zin meer hadden de stijle bulten te beklimmen, besloten we lekker in het zand te zitten en te wachten op de zonsondergang. Het uitzicht was zo mooi, dat het ons deed geloven dat we in de Lion King waren beland. Dat lekkere zitten in het zand werd echter wel minder lekker toen we er achter kwamen dat het wel aardig koud werd naarmate het later werd. Samengewikkeld in één hamamdoek met de sandboarden tussen ons in, verplaatsten we ons waggelend terug naar het hostel. We keken er naar uit om terug te keren naar onze 'hotel'kamer en een warme douche te nemen. Er vanuitgaande dat de kamer nog steeds voor ons alleen was, liepen we (nog steeds waggelend) de kamer in. We werden (onaangenaam) verrast toen we zagen dat we een nieuwe roommate hadden. Deze 18jarige Duitse meid had meer alcohol bij zich dan andere bagage. Ze scheen wilde plannen te hebben en wilde ons daarbij betrekken. Gezien wij de klik met haar niet echt (of eigenlijk gewoon totaal niet) voelden en nog moesten koken, bedankten we voor haar aanbod. Zij besloot toen maar bij onze plannen aan te sluiten, waardoor we nog niet van haar af waren. Na het koken en eten gingen we naar de bar van het hostel. Hier was echter niet veel te beleven. We kozen er daarom voor naar de kamer terug te gaan en vroeg te slapen. Dit idee was goed, maar dit pakte niet echt uit zoals gedacht. Onze roommate bleef namelijk maar door en door praten. Toen het dan eindelijk gelukt was haar stil te krijgen en we ons lekker om konden draaien, stormden er 4 (typische) luidruchtige Engelse meiden binnen. Onze Duitse roommate kon haar geluk niet op! Ze kon haar gesprek nu met deze meiden voortzetten. Ze mixte haar lekkere gemixte wijn-ijsthee drankje (blegh) en probeerde nu deze meiden over te halen mee te doen met haar wilde plannen. Verrassend genoeg gingen deze meiden er ook niet op in (waarschijnlijk dachten zij hetzelfde als wij). Zij slaagden er wat beter in de Duitse meid af te wimpelen, door gewoon in bed te liggen en keihard te snurken. Het irritante gesnurk had voor ons wel een positieve uitwerking: de Duitse meid begreep ineens dat ze haar mond moest houden. Zo vielen we, met een teleurgestelde Duitse meid en toch een beetje saaie Engelse meiden, in slaap.

De volgende dag vertrokken we al vroeg met de bus naar Fraser Island. Waar we dachten in een jong gezelschap terecht te komen, bleek het tegenovergestelde het geval. Slap van het lachen dat we inin een soort ouderenuitje waren beland, reden en vaarden we met de bus en ferry naar Fraser Island. Daar werden de bussen gehusseld, waardoor er een wat gemeleerder gezelschap ontstond. Nu waren er gelukkig wél mensen van onze leeftijd aanwezig. In de groep ontmoetten we de Nederlandse Simone en de Zweedse Oscar en het Nederlandse echtpaar Charlotte en Remco. Met hen trokken we gedurende de tour verder op. Met een speciale 4x4 bus reden we op de 'snelweg' op het strand naar Lake Makenzie: een prachtig, helderblauw meer. Het water daar had een speciale pH-waarde, waardoor het super verzachtend voelde voor huid en haar. Erg prettig voor onze toch ietswat verbrandde lijven. We werden aangenaam verrast toen we Shirley hier weer tegenkwamen! Gezien we geen bereik en internet hadden op Fraser Island, konden we niet afspreken elkaar te ontmoeten. Heel toevallig dus dat we elkaar tegenkwamen! Na daar een poosje gelegen te hebben, vertrokken we naar de volgende plek, waar we een tocht door het regenwoud liepen, heel mooi! Na deze twee bestemmingen gehad te hebben, keerden we naar ons 'resort' (de naam klinkt luxer dan het was, het was gewoon een soort hostel), waar we een hele lekkere lunch kregen. Met een goed gevulde buik konden we weer verder. We reden naar een andere plek waar we na een (vrij zware) wandeling op een prachtige bestemming kwamen. Omringt door onwijs veel zand, kwamen we bij een helder, maar groengekleurd meer. Hier konden we uitrusten van de vermoeiende tocht. Terwijl we in het water lagen, begon Simone een verhaal over een krokodillenaanval in Cairns. Angstig luisterend naar het creepy verhaal, voelden we ineens wat langs onze benen. We wisten niet hoe snel we het water uit moesten sprinten om weer veilig om het strand te komen. Gelukkig bleken het alleen vissen te zijn en konden we weer 'rustig' terug, verder luisterend naar Simones nieuwe verhaal over zeeslangen. Eenmaal uitgerust, keerden we via dezelfde weg terug naar de bus die ons naar het resort terugbracht. We kregen hier een uitgebreid diner, waar we erg van genoten. 's Avonds hoopten we een feestje te bouwen bij de bar. Toen bleek dat het een beetje uitgestorven was, besloten we te chillen op de kamer en daar ons eigen (slaap)feestje te houden.

De volgende ochtend vroeg stond er een heel lekker ontbijtbuffet op ons te wachten. De schade die we opgelopen hadden tijdens onze eerste kerstdag 'diner', werd gedurende deze tour lang en breed ingehaald. Na het overheerlijke ontbijt, gingen we met de bus naar de Champagnepools: de enige plek bij de zee waar we mochten zwemmen. Hier was de kans niet zo groot om door een haai of kwal gebeten of door een slang vergiftigd te worden. Na daar gezwommen en gelegen te hebben, vervolgden we onze tocht via mooie plekken naar een geweldig uitzichtpunt. Met verbrandde voeten door het bloedhete zand, kwamen we aan op de top. Vanaf hier hadden we zowel uitzicht op het eindeloze strand als op de helderblauwe zee. Toen Oscar vanaf het puntje van de rotsen schreeuwde dat hij een haai en dolfijnen zag, wisten we niet hoe snel we ook die kant op moesten. Het 'niet-betreden bordje' negerend, klommen we over de rotsblokken om het uiterste puntje te bereiken. Over de rotsblokken heenkijkend, zagen we in de diepte onder ons de haai en dolfijnen, heel tof! Toen de indrukken van het uitzicht een beetje geland waren, realiseerden we ons ineens hoe gevaarlijk de plek eigenlijk wel niet was waar we stonden. Toen Denise zich omdraaide om deze plek te verlaten, stond ze oog in oog met een foto van een (veel te knappe) man die nog geen jaar geleden op precies deze plek het ravijn in was gestort. Toen Denise Evelien hiervan op de hoogte bracht (en Evelien precies naast het ravijn stond), wist ze niet hoe snel ze zich aan de vrouw naast zich moest vastklampen. Hoe gemakkelijk en zonder enig angst gevoel we het uiterste puntje beklommen waren, gingen we nu met trillende benen en een hart kloppend in onze keel terug. Gelukkig kwamen we veilig en terug en zakte de angst. (Sorry vaders met hoogtevrees voor dit verhaal). Na dit avontuur, gingen we met de bus richting een picknicklunch. Onderweg hiernaartoe kwamen we een dingo en een (gelukkig dode) slang tegen. Onze tourguide vertelde ons hoe gevaarlijk deze dieren kunnen zijn. Gelukkig zaten we op dat moment op veilige afstand in de bus. Aangekomen bij de picknickplaats volgden we de bordjes naar de toiletten. We liepen en liepen, maar nergens was een toilet te bekennen. Ons afvragend of we wel op de goede weg zaten, klonk het verhaal van de gevaarlijke dingo's nog na in ons hoofd. Toen we ook nog geritsel hoorden, bedachten we snel een tactiek om de dingo's op afstand te houden, mochten we oog in oog met hen komen te staan: strak aankijken en doen alsof wij de baas zijn.
Gelukkig hoefden we deze tactiek niet op effectiviteit te testen, gezien we eindelijk het toilet vonden. Terug gekomen bij de picknickplaats, had iedereen de heerlijke sandwiches al op en stond Simone op het punt alarm te slaan omdat het wel hèèl lang duurde voordat wij terug waren. Gelukkig was het niet nodig geweest en konden we later met de hele groep door naar het volgende (en laatste) punt. We kwamen aan bij een meer, waarin je met een opgeblazen band door een natuurlijke 'wild'waterbaan kon dobberen. Het was een leuke plek, ook al waren we liever naar een van de andere (mooiere) plekken gegaan. Na deze laatstse bestemming, keerden we terug naar Rainbow Beach, waar we onze restjes van de maaltijd 2 dagen daarvoor op aten. Met half gevulde magen gingen we naar Simone, die in het hostel naast ons zat. We hebben daar de avond gespendeerd, terwijl we foto's uitwisselden. Omdat we de maaltijden tijdens de Fraser Island tour gewend waren en vandaag een karige restjesmaaltijd hadden gehad, kregen we onwijze zin in eten. We hadden pech; nergens was eten te krijgen (op het snoepautomaat na). Hongerig keerden we terug naar ons eigen hostel en onze eigen kamer. We vergaten de honger ineens snel, toen we er achter kwamen dat we deze nacht de 7-persoonskamer wèl voor onszelf hadden! We besloten de wekker de volgende dag wat later te zetten, zodat we lekker konden uitrusten. Doordat we met zo'n honger gevoel gingen slapen, werden we echter niet later, maar veel vroeger wakker.. Om 05:15 uur merkten we dat we allebei wakker waren en deden we alsof we al lang en breed uitgeslapen hadden. We herinnerden ons ineens dat we de vorige avond een bordje hadden gezien waarop stond dat er om 07:00 uur gratis pannekoeken werden geserveerd! Nu we toch al wakker waren, vonden we dit een zeer goede reden om uit bed te gaan. Met onze ochtendknot sloten we daarom aan in de bar waar inderdaad heerlijke pannenkoeken klaar lagen. Blij met dit lekkere genuttigde ontbijt, doken we ons bed weer in. Toen de wekker een uur daarna weer afging, was het opstaan ineens een stuk moeilijker. Omdat we de kamer moesten verlaten, hadden we geen andere keus dan uit bed te gaan, de backpack in te pakken en de kamer uit te gaan. Evelien had voor de middag een surfles gepland staan, dus daar moesten we op wachten. We zijn die ochtend begonnen in een koffietentje, en bleven de rest van de ochtend een beetje rondslenteren. Toen het eenmaal 13:00 uur was en Evelien ging surfen, veranderde Denise plots in een heuse fotografe. Kiekjes hier, kiekjes daar: Denise legde alles vast. Zelfs de andere 3 surfers kregen een (gratis) fotoshoot van zichzelf op een surfbord (denkend dat ze dit heel leuk zouden vinden). Toen de les (en fotoshoot) voorbij was, sprintte Denise naar een van de 3 andere surfers toe om contactgegevens op te slaan om de foto's door te sturen. Dit werd echter ruw afgewezen door de 15jarige surfer. Een beetje beledigd keerde Denise terug naar de blije Evelien die de foto's wèl kon waarderen. Gehaast werden we terug naar het hostel gebracht, waar we snel douchten en de spullen pakten, om vervolgens de Greyhoundbus te pakken. Het douchen werd ons helaas een beetje moeilijk gemaakt, toen bleek dat onze handdoeken waren gejat. Half nat hesen we ons daarom in onze kleren en sprintten naar de bushalte. Er stond ons een (nacht)tocht van 18 uur naar Airlie Beach te wachten. Uitkijkend naar de volgende bestemming stapten we de bus in, en gingen we op weg naar de plek waar we het nieuwe jaar in zouden luiden.
Happy New Year!