Peel Forest & Christchurch
Door: Evelien en Denise
Blijf op de hoogte en volg Denise & Evelien
10 Februari 2019 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Na een busrit van zo'n 5 uur kwamen we aan in Peel Forest. We arriveerden op een zeer afgelegen plek waar ons hostel tussen weilanden vol schapen, koeien en herten stond. Dit was net als in Blue Duck Station een plek waar alleen de Straybus stopte. Iedereen stapte uit de bus en zocht een bed in de verschillende slaapkamers. Toen ook wij, voor de verandering, weer eens als allerlaatst op zoek gingen naar een bed, schrokken we van wat we daar aantroffen. De kamers waren mega klein en stonden vol met 3(!!!) dubbele stappelbedden waarbij in het bovenste bed nog geen halve meter ruimte tussen het bed en het plafond zat. Het idee daarin te slapen was alleen al benauwend. We keken even rond en kwamen tot de ontdekking dat er geen een bed meer vrij was.. Bang dat we dan nu toch echt buiten zouden moeten slapen gingen we naar de receptie om het 'probleem' te melden. We hadden, zoals altijd eigenlijk, geluk! Het stel dat bij het hostel werkte, vertelde ons dat we dan bij hen in huis mochten slapen. Toen ze ons met een busje naar hun huis (zo'n 10 minuten verderop) brachten en we daar aankwamen, kregen we een eigen kamer! Alweer hadden we het zó ontzettend goed. In plaats van een kamer met 9 personen te delen, hadden we een kamer voor ons alleen! Dankbaar voor deze aangename wending begonnen we ons eten te bereiden. Samen met het avontuurlijke kiwi stel aten we het eten, dronken we gezellig wat en hadden we leuke gesprekken. Eén van hen was een raftguide. Gezien we de volgende dag deze activiteit geboekt hadden, maakte hij ons vast lekker (bang) voor het heftige avontuur. Vol leuke spanning voor de volgende dag gingen we later de avond op onze eigen, heerlijk rustige en comfortabele kamer slapen.
Omdat het zo rustig was op de plek waar we sliepen en wij niet vroeg hoefden uit te checken (zoals alle anderen in het gewone hostel wel moesten), hadden we de kans lekker uit te slapen. We namen de tijd om ons gigantische ontbijt te nuttigen en ervoor te zorgen dat we genoeg energie binnenkregen. Toen we rond de middag door het stel werden opgehaald en zij ons naar het hostel terugbrachten, duurde het maar even voordat de raftgroep bijeen was. We mochten verkassen naar een grote zaal waar we behalve een uitleg over 'hoe de 50 lagen kleding aan te doen' een heuse veiligheidsinstructie kregen. Net als bij het canyoningen moesten we weer ondertekenen dat we wisten dat de kans aanwezig was dat we dood gingen. Gezien het geluk gedurende deze reis aan onze zijde is, gingen we er niet vanuit dat dat ging gebeuren en ondertekenden we het formulier alsof het niks was. Een poosje later zaten we dik bepakt als worstjes in een busje die ons naar Rangitata bracht. Daar aangekomen werd de groep over 3 rafts verdeeld. Schijnbaar hadden de instructeurs aardig wat vertrouwen in ons, gezien ze ons maar in een groep van in totaal 4 personen plaatsten in plaats van 8 (of ze hadden juist totaal geen vertrouwen en wilden het aantal slachtoffers beperken, kan ook nog). Met gierende zenuwen stapten we de boot in: Denise had het goed bekeken en zorgde ervoor dat Evelien voorin zat en al het klotsende water als eerst zou opvangen. De Japanse instructeur bij ons in de boot droeg de geruststellende naam 'Hero'. Zijn naam gaf ons in eerste instantie een veilig gevoel. Toen het water steeds meer begon te kolken, vertelde Hero ons dat als er iets mis zou gaan, we vooral eerst onzelf zouden moeten redden. Pas wanneer we onszelf buiten levensgevaar hadden gebracht, mochten we de anderen redden. Bij deze eigen en hulp reddingsacties zou zwemmen volgens Hero niet helpen gezien de sterkte van de stroming. Als er iets zou gebeuren moesten we maar gewoon wachten tot we vanzelf weer zouden bovendrijven. De adrenaline en angst lieten ons hart, na deze totaal niet geruststellende uitleg, overuren draaien op het moment dat we verder de rivier opgingen. De rivier bestond uit 5 verschillende levels: level 1 was 'rustig' en level 5 had een groot risico om op zijn minst uit de boot geslingerd te worden. Na level 1 en 2 toch nog wel soepel getortseerd te hebben, overleefden we ook level 3 en 4. Met de adrenaline nog gierend in ons lijf naderden we 'the great 5'. We maakten, net voor het begin van dit level, een stop en klommen op de rotsen om vanaf daar een overzicht te hebben op de woest kolkende rivier. De keus was aan ons; gaan of niet (overleven of niet). Denise die het leven erg lief is besloot dit risico aan zich voorbij te laten gaan terwijl Evelien (die toch echt wel de dapperste is van ons 2) het avontuur met kinkkende knieën aandurfde. Toen Evelien terugkeerde naar de raft, klom Denise met 2 Chieenzen (die ook verstandig waren niet te gaan) en een reddingsguide verder over de rotsen om via die weg de woeste rivier te passeren. Tijdens het omhoog klimmen via de rotsen was er tijdelijk geen zicht meer op de rivier. Het gegil, geschreeuw en de angstkreten die Denise van bovensaf hoorde, deed vermoeden dat het er heftig aan toe ging. Eén van de Chinezen was erg bezorgd om haar zoons die in één van de rafts zaten en probeerde een glimp van de rivier op te vangen door voorover over een rots te gluren. Op het moment dat ze bijna zag wat er beneden gebeurde, gleed ze uit en kon Denise haar nog nèt op tijd vastpakken, waardoor ze een verplettering voorkwam en een heuse heldendaad begaan had. De rest van de tocht over de rotsen wilde de Chinees haar hand niet meer loslaten. Na een korte klim werd het eindpunt van the great 5 bereikt en was het wachten op de raftboten. Terwijl Denise een leven redde op de rotsen, was ook Evelien in een ware reddingsactie beland. Nadat ze eerst met haar eigen team the great 5 trotseerden, vast kwamen te zitten in een soort draaikolk en zichzelf daaruit bevrijdden, kwamen ze op een punt waar ze in kalmer water konden wachten op de andere teams. Waar ze verwachtten dat er 2 raftboten voorbij zouden komen, spoelden er alleen maar naar adem happende mensen voorbij in een gigantisch tempo. De beide rafts waren door het heftige water omgeslagen en daarmee waren alle inzittenden in het woeste water beland. Met man en macht probeerde het team van Evelien de ene na de andere drenkeling te laten ontsnappen aan heftige botsingen met rotsen en hen niet dood te laten gaan. Ze hesen samen met de raftguide en reddingsguides (er was er één in het water en één op de rotsen) alle drenkelingen in de boot. Het was een mega spannende en slopende klus, maar uiteindelijk zat iedereen weer veilig in een raftboot. Na gekalmeerd te zijn, stapten ook Denise en de twee Chineezen weer in de rafts. We passeerden nog een paar keer een level 2 en 3 gebied in de rivier en peddelden daarna verder in rustig water. Onze instructeur Hero vertelde ons dat dit de geschikte plek was om het verfrissende water in te duiken en ons mee te laten voeren door de stroming. Dit was een zeer verfrissende of beter gezegd ijskoude ervaring. Op dit moment moesten we beiden denken aan Jack die in de film Titanic in het ijskoude water dreef. Ook wij konden door de kou ons bevroren lijf haast niet meer bewegen. Aan het eind van de rivier hesen we ons al bibberend uit het water en verplaatsten we ons naar het busje dat ons terugbracht naar het hostel. In het hostel namen we een heerlijke warme douche en genoten we van een lekkere bbq. Gezien de Straybus met alle inzittenden 's middags al vertrokken was, kregen wij een taxi naar onze volgende bestemming. In ongeveer 2,5 uur tijd werden we naar Christchurch gebracht. Toen we na het inchecken onze kamer opzochten, konden we onze ogen weer eens niet geloven.. We troffen een heuse 4 persoons hotelkamer aan met normale bedden (een keer geen stapelbedden!) eigen badkamer, koelkast, tv en balkon: wat een topkamer om onze laatste twee nachten te spenderen! Na even rustig bijgekomen te zijn van de slopende middag, maakten we ons klaar het centrum van Christchurch in te gaan. Zonder ook maar enige research gedaan te hebben waar het centrum eigenlijk was, liepen we we weg van het hostel. Toen we ons bedachten dat we geen idee hadden waar we heen gingen en we er later achterkwamen dat het centrum zo'n 45 minuten lopen was, keerden we ons maar gauw weer om. De volgende dag zouden we de stad wel verkennen in plaats van deze avond.. We besloten onze avond te spenderen bij de Irish pub naast het hostel. We sloten aan bij Stijn, Leonie en Bram, drie Nederlanders die we al eerder die dag hadden ontmoet. Met elkaar hadden we een gezellige avond. Toen we later gingen slapen, konden we ons geluk niet op dat we nog steeds met zijn 2en op de kamer lagen! We besloten alle spullen lekker uit te stallen en er een heuse 'geordende' bende van te maken en de dekens van de andere bedden nog extra over onze eigen dekens te leggen. We wisten op dat moment nog niet dat er later die nacht ineens 2 Chineese meiden de kamer met ons zouden delen.. Vol schaamte gaven we hen bij binnenkomst snel de dekens terug en maakten we een beetje plek voor hun spullen. We sneakten de volgende ochtend zachtjes de kamer uit om de meiden niet onder ogen te hoeven komen. We besloten gedurende de hele dag niet meer terug te komen en ons te vermaken in Christchurch. Na navraag bij de receptie gedaan te hebben welke plekken we ècht moesten bezoeken, liepen we naar het botanische park. Aangekomen in dit prachtig park bewonderden we de mooie bloemen en planten en spreidden we onze hamamdoeken om lekker te chillen in de zon. Na een aantal uur in de zon gebakken te hebben, liepen we naar het centrum van Christchurch om de plaats hier te bekijken en te lunchen. Het was leuk om te zien, maar gezien we allebei weer verlangden naar 'even lekker niks' doen, besloten we terug te gaan naar het botanische park en hier op een terras te chillen. Rond de avond waren onze neuzen verbrand genoeg en liepen we terug naar het hostel. We maakten ons klaar, namen een drankje bij de Irish pub naast het hostel en liepen weer 'terug' naar het centrum. Waar we de middag nog het gevoel hadden er binnen no-time te zijn, zo lang duurde de tocht naar het centrum nu. Uitgehongerd en gepijnigd door onze voeten zochten we bij aankomst in het centrum naar een leuke plek met goed eten. Gezien het onze laatste avond was en we door het thuisfront werden getrakteerd, wilden we ons avondmaal extra goed laten zijn. We belandden uiteindelijk (opnieuw) in een Irish pub, waar we heerlijk aten en proosten op de geweldig goede, mooie, fijne en avontuurlijke tijd die we samen hebben gedad! Gezien we nog met Phill (onze Engelse vriend die we in Franz Josef ontmoet hadden) in contact waren en wisten dat hij ook in Christchurch was, spraken we af elkaar de avond op te zoeken. Phill en Dan (een vriend van Phill) sloten na ons diner bij ons aan en samen hadden we een erg gezellige laatste avond! Toen we zagen dat het toch wel erg laat was en we ons beseften dat we de volgende dag niet eindeloos konden uitslapen, besloten we in plaats van de lange avondwandeling een Uber te bestellen. In korte tijd waren we in onze fijne hostelkamer en doken we ons bed in. Met een dubbel gevoel werden we de volgende ochtend wakker en brak het moment aan dat we onze backpack definitief moesten inpakken. Gezien we pas rond 2 uur in de middag naar het vliegveld zouden vertrekken, besloten we nog niet over de terugreis na te denken en te gaan genieten van een lekkere brunch in het restaurant naast het hostel. Na de brunch genuttigd te hebben, zochten we een fijn plekje in de zon waar we nog een aantal uur genoten van de warmte en voor de 100ste keer besproken hoe geweldig goed de afgelopen twee maanden waren geweest. Toen de shuttlebus arriveerde, hesen we onze backpacks achterin en vertrokken we naar Christchurch airport. Dat we op dat moment dachten dat ons avontuur er echt op zat, bleek een grote vergissing te zijn. Toen we bij een incheck-automaat wilden inchecken voor onze vlucht, kregen we een foutmelding. Niet wetende wat dit betekende, vroegen we hulp aan een van de luchtvaartmaatschappij medewerkers. Deze meneer vertelde ons (alsof het een kleinigheidje was) dat we voor onze vlucht naar Vancouver (Canada) een visum nodig hadden. Totaal verbaasd vroegen we waar dit voor nodig was gezien we het land verder niet in zouden gaan en Vancouver (helaas) alleen als doorreisbestemming hadden. De vriendelijke, maar ook wat onduidelijke medewerker deelde ons mee dat dit sinds een klein half jaar een nieuwe eis was en dat we dus zonder visum niet konden vertrekken. Toen we ons realiseerden dat de aanvraag voor ons visum naar Australië ruim een dag had gekost voordat we deze opgestuurd kregen en we nu welgeteld 2 en een half uur hadden, begonnen we het toch wel een beetje benauwd te krijgen. We begonnen op internet te zoeken en kwamen op de juiste site terecht. We moesten hier de meest ingewikkelde Engelse vragen beantwoorden waar we zelfs met google translate met moeite uitkwamen. De tijd tikte door en met een snel kloppend hart drukten we uiteindelijk op 'aanvraag verzenden'. Nu was het afwachten. Hoewel we ontzettend graag in Nieuw-Zeeland wilden blijven, bezorgde het idee dat de aanvraag misschien niet snel genoeg goedgekeurd zou worden ons toch de nodige zenuwen. Gelukkig liet toch ook nu het geluk ons niet in de steek, binnen enkele minuten was de aanvraag goedgekeurd en konden we ons incheck-proces weer oppakken. Niet veel later zaten we in het vliegtuig richting Auckland waar vandaan we een vlucht van ruim 13 uur richting Vancouver zouden hebben. We hadden ons voorgenomen om bij aankomst in Auckalnd alvast make-up af te halen en ons klaar te maken voor de lange vlucht. De tussentijd was ongeveer anderhalf uur. Niet zo lang, maar tijd zat om dit te doen en nog even wat lekkers te kopen om het thuisfront te trakterenbij terugkomst. Zoals jullie vaker gelezen hebben, komen we nogal vaak te laat. Je zou daarom denken dat we de afgelopen weken hebben geleerd om soms wat meer tempo te maken, maar ook nu ontdekten we dat dit niet ons sterkste punt is.. Wat bleek, we hadden hetzelfde probleem als we een maand geleden in Brisbane hadden: de internationale vluchten vertrokken vanaf een andere airport en we moesten weer sprinten naar een bus die ons hierheen zou brengen. Toen de bus geen aanstalten maakten om te vertrekken vertelden we de buschauffeur dat we nog precies 32 minuten hadden voor ons vliegtuig de lucht in zou gaan. Gelukkig startte ze nu meteen de motor en bracht ons in een paar minuten naar het internationale airport. Hier renden we door de grote hal opzoek naar de plek waar we weer door de douane konden, ons paspoort lieten checken en onze tassen door de scan konden laten gaan. Een paar minuten voor het boarden sloten we aan in de rij voor de vlucht richting Vancouver. We namen plaats en ontmoetten hier de medereiziger die de komende 13 uur naast ons zou zitten. Graham was zijn naam, een man van begin 60. Hij bleek een ware beroemdheid te zijn. In Fiji was hij in zijn jonge jaren de nummer 1 tenniser van het land. Nu is hij actief in de toerisme en hij nodigde ons dan ook van harte uit hem ooit eens te komen opzoeken op deze prachtige eilanden. We hadden verder een prima vlucht, genoten van het entertainment, het lekkere eten en het prachtige uitzicht op de geweldige kleuren in de lucht. We hadden het weer zó leuk en gezellig dat we haast vergaten dat we eigenlijk wat verdrietig waren omdat onze terugreis begonnen was.. Na een zachte landing arriveerden we op Vancouver airport. Hier zochten we een douche, zodat we ons lekker konden opfrissen om de rest van de reis te vervolgen. Na een stop bij zowel de Subway als een burgertent zochten we de juiste gate en begonnen we aan het laatste deel van de reis. Nu we dit typen zitten we in de lucht op zo'n twee en een halfuur afstand van Amsterdam.. We kijken er naar uit om iedereen die ons lief is weer te zien, maar zijn ook verdrietig dat deze geweldige tijd er nu alweer op zit. Het is voorbij gevolgen en we hebben ontzettend genoten. We kijken er dan ook nu al naar uit om jullie hopelijk over een niet al te lange tijd te kunnen vertellen over onze nieuwe reisplannen en avonturen. Want als we één ding hebben ontdekt de afgelopen weken is het wel dat we heel graag nog meer van deze prachtige wereld willen zien. Ook kunnen we de conclusie trekken dat we elkaar nog lang niet zat zijn, dus dat we graag nog meer avonturen samen willen beleven. Elkaars gezelschap 24/7 gaan we ontzettend missen als we thuis zijn.. We vinden het ontzettend leuk dat jullie de afgelopen maanden onze verhalen hebben gelezen en zo hebben meegeleefd. We hebben genoten van en gelachen om jullie leuke en lieve reacties, heel erg bedankt daarvoor! Dit is ons laatste verslag van de Australië en Nieuw-Zeeland reis, maar wie weet wat de volgende bestemming zal worden! We houden jullie op de hoogte, veel liefs!
Omdat het zo rustig was op de plek waar we sliepen en wij niet vroeg hoefden uit te checken (zoals alle anderen in het gewone hostel wel moesten), hadden we de kans lekker uit te slapen. We namen de tijd om ons gigantische ontbijt te nuttigen en ervoor te zorgen dat we genoeg energie binnenkregen. Toen we rond de middag door het stel werden opgehaald en zij ons naar het hostel terugbrachten, duurde het maar even voordat de raftgroep bijeen was. We mochten verkassen naar een grote zaal waar we behalve een uitleg over 'hoe de 50 lagen kleding aan te doen' een heuse veiligheidsinstructie kregen. Net als bij het canyoningen moesten we weer ondertekenen dat we wisten dat de kans aanwezig was dat we dood gingen. Gezien het geluk gedurende deze reis aan onze zijde is, gingen we er niet vanuit dat dat ging gebeuren en ondertekenden we het formulier alsof het niks was. Een poosje later zaten we dik bepakt als worstjes in een busje die ons naar Rangitata bracht. Daar aangekomen werd de groep over 3 rafts verdeeld. Schijnbaar hadden de instructeurs aardig wat vertrouwen in ons, gezien ze ons maar in een groep van in totaal 4 personen plaatsten in plaats van 8 (of ze hadden juist totaal geen vertrouwen en wilden het aantal slachtoffers beperken, kan ook nog). Met gierende zenuwen stapten we de boot in: Denise had het goed bekeken en zorgde ervoor dat Evelien voorin zat en al het klotsende water als eerst zou opvangen. De Japanse instructeur bij ons in de boot droeg de geruststellende naam 'Hero'. Zijn naam gaf ons in eerste instantie een veilig gevoel. Toen het water steeds meer begon te kolken, vertelde Hero ons dat als er iets mis zou gaan, we vooral eerst onzelf zouden moeten redden. Pas wanneer we onszelf buiten levensgevaar hadden gebracht, mochten we de anderen redden. Bij deze eigen en hulp reddingsacties zou zwemmen volgens Hero niet helpen gezien de sterkte van de stroming. Als er iets zou gebeuren moesten we maar gewoon wachten tot we vanzelf weer zouden bovendrijven. De adrenaline en angst lieten ons hart, na deze totaal niet geruststellende uitleg, overuren draaien op het moment dat we verder de rivier opgingen. De rivier bestond uit 5 verschillende levels: level 1 was 'rustig' en level 5 had een groot risico om op zijn minst uit de boot geslingerd te worden. Na level 1 en 2 toch nog wel soepel getortseerd te hebben, overleefden we ook level 3 en 4. Met de adrenaline nog gierend in ons lijf naderden we 'the great 5'. We maakten, net voor het begin van dit level, een stop en klommen op de rotsen om vanaf daar een overzicht te hebben op de woest kolkende rivier. De keus was aan ons; gaan of niet (overleven of niet). Denise die het leven erg lief is besloot dit risico aan zich voorbij te laten gaan terwijl Evelien (die toch echt wel de dapperste is van ons 2) het avontuur met kinkkende knieën aandurfde. Toen Evelien terugkeerde naar de raft, klom Denise met 2 Chieenzen (die ook verstandig waren niet te gaan) en een reddingsguide verder over de rotsen om via die weg de woeste rivier te passeren. Tijdens het omhoog klimmen via de rotsen was er tijdelijk geen zicht meer op de rivier. Het gegil, geschreeuw en de angstkreten die Denise van bovensaf hoorde, deed vermoeden dat het er heftig aan toe ging. Eén van de Chinezen was erg bezorgd om haar zoons die in één van de rafts zaten en probeerde een glimp van de rivier op te vangen door voorover over een rots te gluren. Op het moment dat ze bijna zag wat er beneden gebeurde, gleed ze uit en kon Denise haar nog nèt op tijd vastpakken, waardoor ze een verplettering voorkwam en een heuse heldendaad begaan had. De rest van de tocht over de rotsen wilde de Chinees haar hand niet meer loslaten. Na een korte klim werd het eindpunt van the great 5 bereikt en was het wachten op de raftboten. Terwijl Denise een leven redde op de rotsen, was ook Evelien in een ware reddingsactie beland. Nadat ze eerst met haar eigen team the great 5 trotseerden, vast kwamen te zitten in een soort draaikolk en zichzelf daaruit bevrijdden, kwamen ze op een punt waar ze in kalmer water konden wachten op de andere teams. Waar ze verwachtten dat er 2 raftboten voorbij zouden komen, spoelden er alleen maar naar adem happende mensen voorbij in een gigantisch tempo. De beide rafts waren door het heftige water omgeslagen en daarmee waren alle inzittenden in het woeste water beland. Met man en macht probeerde het team van Evelien de ene na de andere drenkeling te laten ontsnappen aan heftige botsingen met rotsen en hen niet dood te laten gaan. Ze hesen samen met de raftguide en reddingsguides (er was er één in het water en één op de rotsen) alle drenkelingen in de boot. Het was een mega spannende en slopende klus, maar uiteindelijk zat iedereen weer veilig in een raftboot. Na gekalmeerd te zijn, stapten ook Denise en de twee Chineezen weer in de rafts. We passeerden nog een paar keer een level 2 en 3 gebied in de rivier en peddelden daarna verder in rustig water. Onze instructeur Hero vertelde ons dat dit de geschikte plek was om het verfrissende water in te duiken en ons mee te laten voeren door de stroming. Dit was een zeer verfrissende of beter gezegd ijskoude ervaring. Op dit moment moesten we beiden denken aan Jack die in de film Titanic in het ijskoude water dreef. Ook wij konden door de kou ons bevroren lijf haast niet meer bewegen. Aan het eind van de rivier hesen we ons al bibberend uit het water en verplaatsten we ons naar het busje dat ons terugbracht naar het hostel. In het hostel namen we een heerlijke warme douche en genoten we van een lekkere bbq. Gezien de Straybus met alle inzittenden 's middags al vertrokken was, kregen wij een taxi naar onze volgende bestemming. In ongeveer 2,5 uur tijd werden we naar Christchurch gebracht. Toen we na het inchecken onze kamer opzochten, konden we onze ogen weer eens niet geloven.. We troffen een heuse 4 persoons hotelkamer aan met normale bedden (een keer geen stapelbedden!) eigen badkamer, koelkast, tv en balkon: wat een topkamer om onze laatste twee nachten te spenderen! Na even rustig bijgekomen te zijn van de slopende middag, maakten we ons klaar het centrum van Christchurch in te gaan. Zonder ook maar enige research gedaan te hebben waar het centrum eigenlijk was, liepen we we weg van het hostel. Toen we ons bedachten dat we geen idee hadden waar we heen gingen en we er later achterkwamen dat het centrum zo'n 45 minuten lopen was, keerden we ons maar gauw weer om. De volgende dag zouden we de stad wel verkennen in plaats van deze avond.. We besloten onze avond te spenderen bij de Irish pub naast het hostel. We sloten aan bij Stijn, Leonie en Bram, drie Nederlanders die we al eerder die dag hadden ontmoet. Met elkaar hadden we een gezellige avond. Toen we later gingen slapen, konden we ons geluk niet op dat we nog steeds met zijn 2en op de kamer lagen! We besloten alle spullen lekker uit te stallen en er een heuse 'geordende' bende van te maken en de dekens van de andere bedden nog extra over onze eigen dekens te leggen. We wisten op dat moment nog niet dat er later die nacht ineens 2 Chineese meiden de kamer met ons zouden delen.. Vol schaamte gaven we hen bij binnenkomst snel de dekens terug en maakten we een beetje plek voor hun spullen. We sneakten de volgende ochtend zachtjes de kamer uit om de meiden niet onder ogen te hoeven komen. We besloten gedurende de hele dag niet meer terug te komen en ons te vermaken in Christchurch. Na navraag bij de receptie gedaan te hebben welke plekken we ècht moesten bezoeken, liepen we naar het botanische park. Aangekomen in dit prachtig park bewonderden we de mooie bloemen en planten en spreidden we onze hamamdoeken om lekker te chillen in de zon. Na een aantal uur in de zon gebakken te hebben, liepen we naar het centrum van Christchurch om de plaats hier te bekijken en te lunchen. Het was leuk om te zien, maar gezien we allebei weer verlangden naar 'even lekker niks' doen, besloten we terug te gaan naar het botanische park en hier op een terras te chillen. Rond de avond waren onze neuzen verbrand genoeg en liepen we terug naar het hostel. We maakten ons klaar, namen een drankje bij de Irish pub naast het hostel en liepen weer 'terug' naar het centrum. Waar we de middag nog het gevoel hadden er binnen no-time te zijn, zo lang duurde de tocht naar het centrum nu. Uitgehongerd en gepijnigd door onze voeten zochten we bij aankomst in het centrum naar een leuke plek met goed eten. Gezien het onze laatste avond was en we door het thuisfront werden getrakteerd, wilden we ons avondmaal extra goed laten zijn. We belandden uiteindelijk (opnieuw) in een Irish pub, waar we heerlijk aten en proosten op de geweldig goede, mooie, fijne en avontuurlijke tijd die we samen hebben gedad! Gezien we nog met Phill (onze Engelse vriend die we in Franz Josef ontmoet hadden) in contact waren en wisten dat hij ook in Christchurch was, spraken we af elkaar de avond op te zoeken. Phill en Dan (een vriend van Phill) sloten na ons diner bij ons aan en samen hadden we een erg gezellige laatste avond! Toen we zagen dat het toch wel erg laat was en we ons beseften dat we de volgende dag niet eindeloos konden uitslapen, besloten we in plaats van de lange avondwandeling een Uber te bestellen. In korte tijd waren we in onze fijne hostelkamer en doken we ons bed in. Met een dubbel gevoel werden we de volgende ochtend wakker en brak het moment aan dat we onze backpack definitief moesten inpakken. Gezien we pas rond 2 uur in de middag naar het vliegveld zouden vertrekken, besloten we nog niet over de terugreis na te denken en te gaan genieten van een lekkere brunch in het restaurant naast het hostel. Na de brunch genuttigd te hebben, zochten we een fijn plekje in de zon waar we nog een aantal uur genoten van de warmte en voor de 100ste keer besproken hoe geweldig goed de afgelopen twee maanden waren geweest. Toen de shuttlebus arriveerde, hesen we onze backpacks achterin en vertrokken we naar Christchurch airport. Dat we op dat moment dachten dat ons avontuur er echt op zat, bleek een grote vergissing te zijn. Toen we bij een incheck-automaat wilden inchecken voor onze vlucht, kregen we een foutmelding. Niet wetende wat dit betekende, vroegen we hulp aan een van de luchtvaartmaatschappij medewerkers. Deze meneer vertelde ons (alsof het een kleinigheidje was) dat we voor onze vlucht naar Vancouver (Canada) een visum nodig hadden. Totaal verbaasd vroegen we waar dit voor nodig was gezien we het land verder niet in zouden gaan en Vancouver (helaas) alleen als doorreisbestemming hadden. De vriendelijke, maar ook wat onduidelijke medewerker deelde ons mee dat dit sinds een klein half jaar een nieuwe eis was en dat we dus zonder visum niet konden vertrekken. Toen we ons realiseerden dat de aanvraag voor ons visum naar Australië ruim een dag had gekost voordat we deze opgestuurd kregen en we nu welgeteld 2 en een half uur hadden, begonnen we het toch wel een beetje benauwd te krijgen. We begonnen op internet te zoeken en kwamen op de juiste site terecht. We moesten hier de meest ingewikkelde Engelse vragen beantwoorden waar we zelfs met google translate met moeite uitkwamen. De tijd tikte door en met een snel kloppend hart drukten we uiteindelijk op 'aanvraag verzenden'. Nu was het afwachten. Hoewel we ontzettend graag in Nieuw-Zeeland wilden blijven, bezorgde het idee dat de aanvraag misschien niet snel genoeg goedgekeurd zou worden ons toch de nodige zenuwen. Gelukkig liet toch ook nu het geluk ons niet in de steek, binnen enkele minuten was de aanvraag goedgekeurd en konden we ons incheck-proces weer oppakken. Niet veel later zaten we in het vliegtuig richting Auckland waar vandaan we een vlucht van ruim 13 uur richting Vancouver zouden hebben. We hadden ons voorgenomen om bij aankomst in Auckalnd alvast make-up af te halen en ons klaar te maken voor de lange vlucht. De tussentijd was ongeveer anderhalf uur. Niet zo lang, maar tijd zat om dit te doen en nog even wat lekkers te kopen om het thuisfront te trakterenbij terugkomst. Zoals jullie vaker gelezen hebben, komen we nogal vaak te laat. Je zou daarom denken dat we de afgelopen weken hebben geleerd om soms wat meer tempo te maken, maar ook nu ontdekten we dat dit niet ons sterkste punt is.. Wat bleek, we hadden hetzelfde probleem als we een maand geleden in Brisbane hadden: de internationale vluchten vertrokken vanaf een andere airport en we moesten weer sprinten naar een bus die ons hierheen zou brengen. Toen de bus geen aanstalten maakten om te vertrekken vertelden we de buschauffeur dat we nog precies 32 minuten hadden voor ons vliegtuig de lucht in zou gaan. Gelukkig startte ze nu meteen de motor en bracht ons in een paar minuten naar het internationale airport. Hier renden we door de grote hal opzoek naar de plek waar we weer door de douane konden, ons paspoort lieten checken en onze tassen door de scan konden laten gaan. Een paar minuten voor het boarden sloten we aan in de rij voor de vlucht richting Vancouver. We namen plaats en ontmoetten hier de medereiziger die de komende 13 uur naast ons zou zitten. Graham was zijn naam, een man van begin 60. Hij bleek een ware beroemdheid te zijn. In Fiji was hij in zijn jonge jaren de nummer 1 tenniser van het land. Nu is hij actief in de toerisme en hij nodigde ons dan ook van harte uit hem ooit eens te komen opzoeken op deze prachtige eilanden. We hadden verder een prima vlucht, genoten van het entertainment, het lekkere eten en het prachtige uitzicht op de geweldige kleuren in de lucht. We hadden het weer zó leuk en gezellig dat we haast vergaten dat we eigenlijk wat verdrietig waren omdat onze terugreis begonnen was.. Na een zachte landing arriveerden we op Vancouver airport. Hier zochten we een douche, zodat we ons lekker konden opfrissen om de rest van de reis te vervolgen. Na een stop bij zowel de Subway als een burgertent zochten we de juiste gate en begonnen we aan het laatste deel van de reis. Nu we dit typen zitten we in de lucht op zo'n twee en een halfuur afstand van Amsterdam.. We kijken er naar uit om iedereen die ons lief is weer te zien, maar zijn ook verdrietig dat deze geweldige tijd er nu alweer op zit. Het is voorbij gevolgen en we hebben ontzettend genoten. We kijken er dan ook nu al naar uit om jullie hopelijk over een niet al te lange tijd te kunnen vertellen over onze nieuwe reisplannen en avonturen. Want als we één ding hebben ontdekt de afgelopen weken is het wel dat we heel graag nog meer van deze prachtige wereld willen zien. Ook kunnen we de conclusie trekken dat we elkaar nog lang niet zat zijn, dus dat we graag nog meer avonturen samen willen beleven. Elkaars gezelschap 24/7 gaan we ontzettend missen als we thuis zijn.. We vinden het ontzettend leuk dat jullie de afgelopen maanden onze verhalen hebben gelezen en zo hebben meegeleefd. We hebben genoten van en gelachen om jullie leuke en lieve reacties, heel erg bedankt daarvoor! Dit is ons laatste verslag van de Australië en Nieuw-Zeeland reis, maar wie weet wat de volgende bestemming zal worden! We houden jullie op de hoogte, veel liefs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
