Franz Josef, Wanaka & Queenstown
Door: Evelien en Denise
Blijf op de hoogte en volg Denise & Evelien
29 Januari 2019 | Nieuw Zeeland, Wanaka
Na een busreis van ruim 11 uur kwamen we aan in Franz Josef en waren we erg toe aan eten. We besloten daarom na het inchecken meteen de keuken in het hostel in te duiken om een heerlijke pasta te bereiden. Wat we in deze keuken aantroffen was in een woord samen te vatten: chaos. De mensen krieoelden door elkaar heen en overal was troep. In de ene hoek vloog een fles wijn door de lucht die leeg spatte op de grond, terwijl er in de andere hoek een bord in 100 stukjes viel. Middenin deze chaos vonden we een vrij gasfornuis waar we onze maaltijd op konden bereiden. Terwijl we de pennen aan de kook brachten en roerden in de pastasaus, ontstond er onder onze neus in eens een levensgevaarlijke situatie: er kwamen gigantische vlammen uit de knoppen van het fornuis waar wij onze maaltijd op aan het bereiden waren. Geschrokken en niet wetend hoe we in deze chaos de vlammen moesten blussen, gebeurde er iets wat mogelijk alleen ons kon overkomen; we kregen vreselijk de slappe lach. Terwijl de vlammen steeds heftiger werden en wij niet meer bijkwamen van het lachen, werd de situatie gered door een van onze reisgenoten. Gelukkig was een groot drama hiermee voorkomen. We deden de laatste voorbereidingen voor onze maaltijd en zochten een plekje in de chaotische keuken om de pasta te nuttigen. Na het eten dook Evelien het café van het hostel in om met de reisgenoten te chillen en facetimede Denise met thuis. Allebei hadden we zo een chille avond. Gezien we de volgende dag de helihike op de planning hadden staan en het weer er goed uit zag voor de volgende dag, gingen we later die avond verwachtingsvol slapen.
Vroeg in de ochtend sprongen we uit bed om ons in te checken voor de helihike. Samen met Andrew, Phill, Louise, Anthony (waar we veel mee omgaan) en nog een aantal reisgenoten gingen we enthousiast onderweg. Heel veel mensen hadden ons verteld dat deze hike hèt hoogtepunt was van hun reis door Nieuw-Zeeland. We konden dan ook niet wachten op dat wat we allemaal zouden gaan zien. De teleurstelling was dan ook groot toen we na het inchecken en de veiligheidsinstructies hoorden dat de helihike toch gecanceld zou worden.. Een beetje verslagen liepen we rond, ons afvragend wat we nou met deze dag zouden moeten doen. We besloten er het beste van te maken en een hike met dezelfde groep doen. Het was een mooie wandeling en onderweg hadden we gezellige gesprekken en veel lol. Gezien we al zo vroeg waren opgestaan, was het pas het begin van de middag toen we terugkeerden naar het hostel om een lunch te nuttigen. We genoten van onze lekkere, zelfgemaakte sandwich en overlegden met elkaar en de groep wat de plannen voor de middag zou zijn. Gezien we de gletsjer niet van bovenaf konden bekijken, besloten we nog een wandeling te maken, die ons naar een plek zou brengen waar we wel een glimp van de gletsjer zouden kunnen opvangen. De eerste wandeling van deze dag hadden we bepakt en bezakt gelopen met allemaal overbodige spullen. Onze rugtassen zatten nog vol met alle handige spullen die we nodig dachten te hebben voor de helihike; regenjassen, 4 lagen kleding, sjaals, drinken en (deze keer wel) voldoende eten. Nu we de gletsjer niet op zouden gaan, besloten we deze spullen gewoon in het hostel achter te laten en alleen water en de fotocamera mee te nemen. We begonnen aan een wandeling waarvan we geen idee hadden hoe lang deze zou duren. Onderweg zagen we de indrukwekkende bergen en de verschillende watervallen die hiertussen te vinden waren. Na anderhalf uur lopen kwamen we er achter dat we hier pas het beginpunt van de gletsjers wandeling hadden bereikt. Nieuwsgierig naar wat er allemaal nog meer te zien zou zijn, liepen we verder. Terwijl we verder liepen, ontstonden er steeds meer wolken en begon het te spetteren. We schonken hier echter geen negatieve aandacht aan en ondervonden dat het eigenlijk wel een heel speciaal effect gaf in het prachtige landschap. Het uitzicht was indrukwekkend mooi en we genoten erg van het feit dat we weer samen activiteiten konden ondernemen. Hoe dichter we bij het punt kwamen waar we uitzicht zouden hebben op de gletsjer, hoe harder het begon te regenen. Op het moment dat we onze regenjassen te voorschijn wilden halen, realiseerden we ons dat we die hadden achtergelaten in het hostel.. Zo goed we voorbereid waren op de (uiteindelijk gecancelde) helihike, zo slecht voorbereid waren we op deze lange tocht: niet de eerste keer dat we onvoorbereid zijn. Vreselijk doorweekt en koud liepen we met veel lol verder en schoten we een paar mooie plaatjes van de prachtige omgeving. Op de terugweg naar het hostel gaf Andrew ons een cursus engels. Waar wij dachten dat ons Engels de afgelopen weken met mega sprongen vooruit was gegaan, liet hij ons even weten dat we regelmatig totale onzin uitkraamden. Erg grappig volgens hem. Bijna de hele terugweg oefenden wij onze Engelse zinnen en uitspraken en hadden we de grootste lol over de bloopers die we de afgelopen tijd ongemerkt hadden gemaakt. Na een wandeling (van in totaal 21 kilometer) kwamen we terug bij het hostel en aten we de restjes pasta van de vorige dag. Na het eten fristen we ons een beetje op en verplaatsten we ons naar de bar van het hostel, waar we de avond erg gezellig en met veel lol doorbrachten.
De volgende dag vertrokken we om half 9 met de Straybus richting Wanaka. Onderweg maakten we verschillende stops bij onder anderen een waterval, uitzichtpunt en een prachtig meer genaamd 'mirror lake'. We hadden anderhalf uur de tijd om rond dit geweldig mooie meer te lopen. Dit was geweldig! Het meer leek, precies zoals de naam zegt, op een spiegel. Zo mooi! Na de verschillende stops vervolgden we onze weg naar Wanaka, waar we rond de avond aankwamen. Net voordat we bij het hostel arriveerden, bekeken we de Wanakatree die midden in het Wanaka lake staat. Leuk om te zien, maar veel minder interessant dan we in ons hoofd hadden voorgesteld. Na eindelijk een foto zónder de Chineese touristen in een kajak bij de lake (ze zaten zowat IN de boom) genomen te hebben, reden we in een paar minuten naar het hostel.
Na geïnstalleerd te zijn op onze kamer, stond ons een boottocht naar een eiland te wachten. Samen met Phill, Andrew en Louise childen we op de boot en genoten we van het uitzicht. Bij terugkomst in het hostel konden we in de bar eten en drinken krijgen. Gezien de bar erg gezellig was en we besloten hadden de Roys Peak sunsethike een dag later te doen dan we eigenlijk bedacht hadden, bleven we de avond daar hangen. Toen bleek dat de bar in de latere uurtjes omtoverde tot een karaokebar, werd de avond nóg leuker. Met een schorre stem en buikspierpijn gingen we later slapen.
De volgende dag begonnen we op ons dooie gemakje. We maakten plannen met Andrew en Louise en vertrokken rond de middag al wandelend naar Puzzleworld. Alsof we beroemd waren, werd er ineens hard getoeterd en stopte een auto. Ons afvragend wat voor iets geks er in de auto zou zitten, keken we door het raampje. Wat bleek? Anthony, één van de andere reisgenoten met wie we veel omgingen tijdens vorige bestemmingen, had al hitchhikend zijn weg naar Wanaka gevonden en kwam super toevallig op het goede moment ons tegen! Met zijn allen liepen we verder en kwamen we uiteindelijk aan bij Puzzleworld. Wat we daar zagen was totaal onbegrijpelijk. Het enige wat we snapten is dat we hier nooit onze vinger op konden leggen. Even later liepen we volledig gedesoriënteerd door het doolhof en probeerden we via verschillende opdrachten de uitgang te vinden. Uiteindelijk bleken we dit in een recordtijd te hebben gedaan en lieten we met enige trots Puzzleworld achter ons. Na een wandeling van ongeveer 3 kwartier waren we terug bij het hostel. Onze geliefde gulle gever uit Nederland maakte het mogelijk dat we deze avond heerlijk uiteten konden. We vonden een gezellig plekje in de Lake Bar en bestelden hier de beste maaltijd die we tijdens deze hele reis hebben gehad, we genoten ontzettend! Eenmaal terug in het hostel zochten we, ookal was het pas 10 uur, meteen ons bed op. De wekker voor de volgende dag stond namelijk om 02:15. Deze absurt vroege tijd was nodig omdat we de zonsopgang wilden bekijken bij Roys Peak, een van de meest geweldige uitzichtpunten van heel Nieuw-Zeeland.
Toen de wekker om 02:15 ging en we ons realiseerden dat we de laatste tijd meestal pas om deze tijd terug kwamen in het hostel, maakten we ons samen met Andrew, Louise en Anthony gereed om te vertrekken. De shuttlebus bracht ons een half uur later naar het startpunt van de hike naar Roys Peak. Omdat iedereen zei dat het een hele koude tocht ging worden, hadden we zowat alle kleren aangetrokken die we in de backpack hadden zitten. We weten dat deze koude temperaturen in Nederland op dit moment erg normaal zijn, maar voor ons voelt 5 graden nu echt als -10. Ingepakt als eskimo's liepen we onder de sterrenhemel en heldere maan via een giga stijle weg naar de top. Na hooguit 10 stappen gezet te hebben, kwamen we er al achter dat onze outfit op zijn zachts gezegd een beeeetje overdreven was, we zweetten ons kapot! Dit was niet het enige waar we al snel achter kwamen, we kwamen er namelijk ook achter dat het tempo van de groep nogal uiteen lag. Andrew sprintte er vandoor alsof hij een nieuwe recordtijd wilde neerzetten, Louise, Anthony en Evelien stapten door alsof er iemand hen op de hielen zat en Denise deed haar uiterste best niet achter te raken. Ondanks het feit dat ze weer helemaal opgeknapt was, bleek ze toch een aardige klap te hebben gehad van het ziek zijn. Haar lichaam kon nog niet wat haar hoofd wel wilde: stevig doorstappen. We besloten de groep op te splitsen en in eerste instantie met zijn tweeën de top gewoon later te bereiken. Denise wilde Evelien echter niet de kans ontnemen de zonsopgang te missen, daarom besloten ook wij op te splitsen en onze tocht tot de top zelf af te leggen. De tocht was zwaar, niet gewoon zwaar, nee ècht zwaar. In het donker de weg door de losliggende stenen beklimmen als een vierpotige was moeilijk, maar enorm gaaf! Evelien had in haar enthousiasme zo hard doorgestapt dat ze al vrij snel Anthony en Louise passeerde. Met zijn drieën bereikten zij om 05:30 de top, waar Andrew inmiddels al was. Het was ge-wel-dig!! Het uitzicht dat daar te zien was, overtrof alle andere uitzichten ooit gezien. Terwijl Evelien enorm genoot, maar Denise in gedachte mistte, werd ze opgeschrikt door luid gejoel van ons groepje. Wat er aan de hand was? Denise had de top bereikt, we waren weer compleet! Met elkaar verwonderden we ons over het geweldige uitzicht en prachtige moment. Waar we aan het begin van onze klim dachten dat al die lagen kleding overdreven waren, hadden we ze op de top echt niet willen missen. De harde wind maakte het onwijs koud maar dit mocht te pret niet drukken. We maakten honderdduizenden foto's en begonnen met goede moed aan de afdaling, er vanuit gaande dat dit een makkie zou zijn na de zware klim omhoog. Dit viel toch behoorlijk tegen. De smalle paadjes gingen zó stijl naar beneden dat het veel moeite kostte er niet af te glijden. Toen Denise uitgeput voorstelde gewoon naar beneden te rollen, was Evelien gelukkig verstandig genoeg om daar niet mee in te stemmen. Na een afdalingstocht van bijna 3 uur kwamen we weer aan de voet van deze immens grote berg. Bezweet en uitgeput namen we de shuttelbus naar het hostel terug. Hier namen we direct een douche en brachten de dag chillend door. In de avond verplaatsten we ons (nadat we vele kaartspelletjes hadden gesleeld) met Andrew, Louise, Antony en Judith naar de bioscoop aan de overkant van de weg. Een betere afsluiting van deze dag hadden we niet kunnen hebben. Als je denkt dat de bioscoop in Nederland fijne stoelen heeft dan kunnen wij nu vertellen dat het hier nog een stuk beter was! We hadden namelijk een onwijs chille bank waar we ons op konden installeren om de film te kijken. De overheerlijke zelfgemaakte cookies maakte onze avond compleet. Na afloop keerden we terug naar het hostel en gingen we lekker slapen.
De volgende ochtend startten we in dezelfde flow als we de avond hadden afgesloten: chill. Zoals verteld trekken we veel op met bovengenoemde reisgenoten. Ook deze dag deden we dat. Evelien maakte met één van de reisgenoten een wandeling en beklom een van de andere prachtige bergen in de omgeving. Denise chillde met de anderen bij de prachtige Wanaka Lake. We hadden op deze manier allebei een fijne dag. In de avond zochten we, nadat we onze zelfgemaakte wraps hadden gegeten, een plekje in de bar naast het hostel waar we de avond doorbrachten met kaartspelletjes en potjes poolen.
De bus bracht ons rond de middag in Queenstown. We zochten onze kamer, fristen ons op en zochten Louise en Andrew weer op. Samen met hen gingen we op verkenningstocht door Queenstown. We hadden veel goede verhalen gehoord over deze stad, maar dat het zó'n leuke stad zou zijn, hadden we niet gedacht. Alles wat wij leuk vinden was er: winkeltjes, parken, barretjes, natuur, water en prachtige bergen. Na de verkenningstocht stilden we onze honger door samen een diner te nuttigen bij het café van ons hostel. Hierna bleven we hangen en speelden we, net als vele vorige avonden, kaartspelletjes. Toen we later die avond naar de keuken gingen om vast een lunch voor de volgende dag te maken, werden we half fluisterend om hulp geroepen door onze nieuwe roommates. De drie jongens uit onze kamer die we die dag al eerder hadden ontmoet, werden achtervolgd door een zeer griezelige, gluiperige kerel. Ze kwamen niet van hem af en wisten zich geen raad. We vonden het maar eng. Toen zij ons vertelden dat hij óók nog eens bij ons op de kamer lag, kregen we toch echt een beetje de zenuwen. Onszelf moed inpratend dat het nooit zo erg kon zijn als we in onze gedachten hadden, liepen we later onze kamer in (hopend dat hij nog steeds achter de jongens aanliep en dus nog niet in de kamer aanwezig was). Die moed verdween terplekke toen we daar een klein, ielig, griezelig mannetje met een koptelefoon op in de hoek van de kamer zagen zitten. Het was eng. Elke voetstap, elke beweging, kortom alles wat we deden werd grondig gevolgd terwijl hij steeds een krakend kouwend geluid maakte om een chipje te eten. We bedachten een plan om deze gluiperd op afstand te houden en bouwden met onze handdoeken en sjalen een dichte hut rondom ons stapelbed. Na dat gedaan te hebben verstopten we ons onder de deken, hopend dat er geen teken van leven van ons meer te zien was voor hem. Toen we na de toch wel enge tijd alleen met hem in de kamer èèn van de andere jongens roommates op onze kamer hoorden komen, waren we èrg opgelucht. Ons kon niks meer gebeuren. Met dit geruststellende idee vielen we uiteindelijk lekker in slaap.
De volgende dag begon al vroeg, om 6:30 werden we met een bus opgepikt om naar Milford Sound, een prachtig gebied met geweldige bergen te gaan. De bustocht zou 5 uur duren maar gezien we door een prachtige omgeving reden was dit geen probleem
De vrouwelijke buschauffeur vertelde enthousiast over de planning van de dag en wij installeerden ons op een goede plek in de bus. We keken uit naar het moment dat er een lekker muziekje aan zou gaan om de busrit helemaal op en top te maken.. De buschauffeuse had echter wat anders in gedachten.. gedurende de 5 uur durende rit hielt ze geen een keer langer dan 2 minuten haar mond. Ze sprak honderduit over alle verschillende schapen die hier in de omgeving leven en hoe de farmers hier hun tijd doorbrengen. Wij besloten via onze oortjes muziek te luisteren en er alsnog een hele chille (karaoke) reis van te maken. Eenmaal aangekomen in Milford Sound stapten we op een boot waarmee we een rondvaart maakten over een geweldig meer. We werden gedurende de boottrip omringd door gigantische bergen en watervallen. We genoten van het prachtige uitzicht en het leuke gezelschap op de boot. Na een tocht van twee uur stapten we weer in de bus en begon de 5 uur durende busrit terug naar Queenstown. Hier aangekomen hadden we afgesproken om met Louise en Antony Nieuw-Zeelands beste burger te eten. Deze burgers zijn zó goed dat mensen er ruim een uur voor in de rij willen staan.. Klinkt idioot, maar ook hadden het er voor over. Toen we eindelijk aan de beurt waren en onze overheerlijke burger opaten in een gezellig parkje, konden ook wij de conclusie trekken dat het het wachten echt waard was geweest. Later de avond sloten Jamie en Andrew ook aan en was ons gezelschap weer compleet. We overlegden wat we de volgende dag zouden gaan doen en besloten dat we een chill dag zouden houden. Voor de dag daarna regelden we dat we konden gaan canyoningen. De rest van de avond brachten we door in verschillende barretjes waar we ons nieuwe favoriete kaartspel speelden: Presidenten.
De volgende dag sliepen we lekker uit, ontbeten we rustig en begonnen we de dag in het centrum van Queenstown. We spendeerden weer het nodige geld aan wat nieuwe kleren (eerlijk waar; we hadden het echt nodig) en proefden allerlei verschillende smaken van de overheerlijke fudge die ze hier in Nieuw-Zeeland maken. Denise wilde het liefst alle 45 verschillende smaken kopen, het lijkt erop dat ze de schade nu aan het inhalen is van de dagen die ze tijdens het ziek zijn niet heeft kunnen eten. Er komt geen eind aan haar honger! Uiteindelijk hebben we het, verstandig als we zijn, gehouden bij 6 verschillende smaken. In de avond aten we een lekkere maaltijd in het hostel en speelden we weer een potje kaarten. Later op de avond zouden we naar een straatkunstenaar gaan die caricatuur tekeningen maakt. Samen met Andrew wilden we hier een tekening laten maken om onze nieuwe vriendschap vast te leggen. Onderweg kwamen we iets heel opmerkelijks tegen: een kleine Chinese jongen in een knalgele trui. Hij poseerde uitgebreid op de kade terwijl er zeker 10 fotografen om hem heen liepen. Verwonderd door deze ophef, bleven we even staan kijken en ontdekten we dat een paar meter verderop nog 4 Chinese jongens stonden te dartelen voor de camera. Op dit moment ontdekten we dat we een Chinese boyband tegen het lijf waren gelopen. Gezien je maar nooit weet hòe beroemd ze worden, besloten ook wij maar wat foto's te maken. Hierna vervolgden we onze weg naar de straatkunstnaar. We namen omstebeurd plaats in de stoel en zetten ons beste gezicht op. De straatkunstenaar deed zijn uiterste best en zijn werk trok veel publiek: meerdere mensen maakten foto's van de tekening die hij van ons maakten. Deze aandacht zorgde voor hoge verwachtingen van onze kant. Toen we uiteindelijke het kunstwerk in handen kregen moesten we toch even slikken.. Op de tekening had Evelien een mond zo groot dat die meer dan de helft van haar gezicht in beslag nam, Denise daarentegen was afgebeeld met een voorhoofd zo groot dat er een vliegtuig op zou kunnen landen. Andrew kwam er beter vanaf. Op zijn iets te bol afgebeelde gezicht na, leek de tekening exact op hem! Na veel gelach liepen verder door de levendige stad Queenstown en dronken we drankjes op een bootbar en in een Irish pub.
De volgende ochtend stonden we met zijn 5en al vroeg klaar voor het canyoning avontuur! (Canyoning is een sport, waarbij men de loop van een rivier door een kloof volgt. Canyoning is dus vooral een sport die in de bergen wordt beoefend. Om de rivier te volgen is het daarbij nodig te wandelen, te klimmen, te springen, te zwemmen en te abseilen.) In de stromende regen wachtten we op de watertaxi die ons op de plek zou brengen. Gezien het nogal lang duurde voordat er iemand kwam om ons op te pikken, vreesden we even dat de activiteit i.v.m. het weer zou worden afgelast. Gelukkig was dit niet het geval, al zorgde de harde regen er wel voor dat we de activiteit maar een halve, in plaats van een hele dag konden doen. In plaats van de watertaxi stapten we in een busje die ons naar de canyoning plaats zou brengen. Hier aangekomen heesen we ons in een stoere outit; wetsuit, helm, stevige bergschoenen en een soort tuig om ons middel met de nodige apparatuur er aan om ons te verzekeren dat we ons goed vast konden maken wanneer we de stijlen rotsen en watervallen zouden trotseren. Toen de canyoning instructeur ons vroeg een formulier te ondertekenen waarin stond dat hij en de organisatie niet aansprakelijk zouden zijn als de activiteit blijvend letsel of zelfs de dood tot gevolg zou hebben, begon Denise sterk te twijfelen of dit canyoningen nou wel zo'n goed idee was.. Evelien zag het avontuur er wel van in en sprak Denise de nodige moed in. Samen zouden we het wel redden! Andrew vond het daarentegen geweldig dat er zoveel risico's waren en wreef dit er bij Denise nog eens even goed in. Vol spanning begonnen we ons gevaarlijke avontuur. We stapten door het klotsende water, klommen over de gladde rotsen, geleden van de stijlen watervallen en vonden zo onze weg door de ruige, maar prachtige natuur. Nadat we van verschillende watervallen afgegleden waren, kwamen we op een punt waar de rotsen zo hoog waren dat we abseilend naar beneden moesten zien te komen. Om de beurt abseilden we naar beneden. Toen we geklemd tussen 2 stijlen rotswanden met het kolkende water onder ons weer eens de slappe lach kregen, beseften we dat dit niet de meeste veilige plek was om buikpijn van het lachen te krijgen. De angst had bij Denise inmiddels plaats gemaakt voor veel plezier en samen met de anderen genoten we van het avontuur. Naar onze mening was de activiteit veel te snel afgelopen, dit was echt iets wat we graag nog eens willen doen!
Ookal was het canyoning avontuur maar een halve dag, het had ons de nodige energie gekost en daarom besloten we de verdere dag chillend in het zonnige park door te brengen. We aten, net als de vorige 3 avonden, bij het café in het hostel en startten hier de pré-birthday party van Evelien. We hadden er voor gekozen om haar verjaardag nu vast te vieren, zodat we dit met onze nieuwe vrienden konden doen. Allereerst gingen we op weg naar de ijsbar, hier is het ruim 10 graden onder nul. De bar is gevuld met allemaal ijssculpturen. We gingen met de nodige (gekregen) kleding de bar in bestelden onze cocktails. Het was bizar! Echt alles was van ijs, zelfs de glazen waar we onze cocktails in kregen. Ontzettend leuk om hier met elkaar te zijn en veel lol te maken. De rest van de avond brachten we door in verschillende barretjes en clubs en genoten we van deze laatste avond met zn allen. Na de hele korte nacht namen we de volgende dag afscheid van onze vrienden en vertrokken we richting Mount Cook. We hebben het enorm leuk gehad met onze lieve Canadese, Zwitserse en Zweedse vrienden. We kijken nu al uit naar het bezoek van (in ieder geval) onze fijne vriend Andrew in Nederland!
Vroeg in de ochtend sprongen we uit bed om ons in te checken voor de helihike. Samen met Andrew, Phill, Louise, Anthony (waar we veel mee omgaan) en nog een aantal reisgenoten gingen we enthousiast onderweg. Heel veel mensen hadden ons verteld dat deze hike hèt hoogtepunt was van hun reis door Nieuw-Zeeland. We konden dan ook niet wachten op dat wat we allemaal zouden gaan zien. De teleurstelling was dan ook groot toen we na het inchecken en de veiligheidsinstructies hoorden dat de helihike toch gecanceld zou worden.. Een beetje verslagen liepen we rond, ons afvragend wat we nou met deze dag zouden moeten doen. We besloten er het beste van te maken en een hike met dezelfde groep doen. Het was een mooie wandeling en onderweg hadden we gezellige gesprekken en veel lol. Gezien we al zo vroeg waren opgestaan, was het pas het begin van de middag toen we terugkeerden naar het hostel om een lunch te nuttigen. We genoten van onze lekkere, zelfgemaakte sandwich en overlegden met elkaar en de groep wat de plannen voor de middag zou zijn. Gezien we de gletsjer niet van bovenaf konden bekijken, besloten we nog een wandeling te maken, die ons naar een plek zou brengen waar we wel een glimp van de gletsjer zouden kunnen opvangen. De eerste wandeling van deze dag hadden we bepakt en bezakt gelopen met allemaal overbodige spullen. Onze rugtassen zatten nog vol met alle handige spullen die we nodig dachten te hebben voor de helihike; regenjassen, 4 lagen kleding, sjaals, drinken en (deze keer wel) voldoende eten. Nu we de gletsjer niet op zouden gaan, besloten we deze spullen gewoon in het hostel achter te laten en alleen water en de fotocamera mee te nemen. We begonnen aan een wandeling waarvan we geen idee hadden hoe lang deze zou duren. Onderweg zagen we de indrukwekkende bergen en de verschillende watervallen die hiertussen te vinden waren. Na anderhalf uur lopen kwamen we er achter dat we hier pas het beginpunt van de gletsjers wandeling hadden bereikt. Nieuwsgierig naar wat er allemaal nog meer te zien zou zijn, liepen we verder. Terwijl we verder liepen, ontstonden er steeds meer wolken en begon het te spetteren. We schonken hier echter geen negatieve aandacht aan en ondervonden dat het eigenlijk wel een heel speciaal effect gaf in het prachtige landschap. Het uitzicht was indrukwekkend mooi en we genoten erg van het feit dat we weer samen activiteiten konden ondernemen. Hoe dichter we bij het punt kwamen waar we uitzicht zouden hebben op de gletsjer, hoe harder het begon te regenen. Op het moment dat we onze regenjassen te voorschijn wilden halen, realiseerden we ons dat we die hadden achtergelaten in het hostel.. Zo goed we voorbereid waren op de (uiteindelijk gecancelde) helihike, zo slecht voorbereid waren we op deze lange tocht: niet de eerste keer dat we onvoorbereid zijn. Vreselijk doorweekt en koud liepen we met veel lol verder en schoten we een paar mooie plaatjes van de prachtige omgeving. Op de terugweg naar het hostel gaf Andrew ons een cursus engels. Waar wij dachten dat ons Engels de afgelopen weken met mega sprongen vooruit was gegaan, liet hij ons even weten dat we regelmatig totale onzin uitkraamden. Erg grappig volgens hem. Bijna de hele terugweg oefenden wij onze Engelse zinnen en uitspraken en hadden we de grootste lol over de bloopers die we de afgelopen tijd ongemerkt hadden gemaakt. Na een wandeling (van in totaal 21 kilometer) kwamen we terug bij het hostel en aten we de restjes pasta van de vorige dag. Na het eten fristen we ons een beetje op en verplaatsten we ons naar de bar van het hostel, waar we de avond erg gezellig en met veel lol doorbrachten.
De volgende dag vertrokken we om half 9 met de Straybus richting Wanaka. Onderweg maakten we verschillende stops bij onder anderen een waterval, uitzichtpunt en een prachtig meer genaamd 'mirror lake'. We hadden anderhalf uur de tijd om rond dit geweldig mooie meer te lopen. Dit was geweldig! Het meer leek, precies zoals de naam zegt, op een spiegel. Zo mooi! Na de verschillende stops vervolgden we onze weg naar Wanaka, waar we rond de avond aankwamen. Net voordat we bij het hostel arriveerden, bekeken we de Wanakatree die midden in het Wanaka lake staat. Leuk om te zien, maar veel minder interessant dan we in ons hoofd hadden voorgesteld. Na eindelijk een foto zónder de Chineese touristen in een kajak bij de lake (ze zaten zowat IN de boom) genomen te hebben, reden we in een paar minuten naar het hostel.
Na geïnstalleerd te zijn op onze kamer, stond ons een boottocht naar een eiland te wachten. Samen met Phill, Andrew en Louise childen we op de boot en genoten we van het uitzicht. Bij terugkomst in het hostel konden we in de bar eten en drinken krijgen. Gezien de bar erg gezellig was en we besloten hadden de Roys Peak sunsethike een dag later te doen dan we eigenlijk bedacht hadden, bleven we de avond daar hangen. Toen bleek dat de bar in de latere uurtjes omtoverde tot een karaokebar, werd de avond nóg leuker. Met een schorre stem en buikspierpijn gingen we later slapen.
De volgende dag begonnen we op ons dooie gemakje. We maakten plannen met Andrew en Louise en vertrokken rond de middag al wandelend naar Puzzleworld. Alsof we beroemd waren, werd er ineens hard getoeterd en stopte een auto. Ons afvragend wat voor iets geks er in de auto zou zitten, keken we door het raampje. Wat bleek? Anthony, één van de andere reisgenoten met wie we veel omgingen tijdens vorige bestemmingen, had al hitchhikend zijn weg naar Wanaka gevonden en kwam super toevallig op het goede moment ons tegen! Met zijn allen liepen we verder en kwamen we uiteindelijk aan bij Puzzleworld. Wat we daar zagen was totaal onbegrijpelijk. Het enige wat we snapten is dat we hier nooit onze vinger op konden leggen. Even later liepen we volledig gedesoriënteerd door het doolhof en probeerden we via verschillende opdrachten de uitgang te vinden. Uiteindelijk bleken we dit in een recordtijd te hebben gedaan en lieten we met enige trots Puzzleworld achter ons. Na een wandeling van ongeveer 3 kwartier waren we terug bij het hostel. Onze geliefde gulle gever uit Nederland maakte het mogelijk dat we deze avond heerlijk uiteten konden. We vonden een gezellig plekje in de Lake Bar en bestelden hier de beste maaltijd die we tijdens deze hele reis hebben gehad, we genoten ontzettend! Eenmaal terug in het hostel zochten we, ookal was het pas 10 uur, meteen ons bed op. De wekker voor de volgende dag stond namelijk om 02:15. Deze absurt vroege tijd was nodig omdat we de zonsopgang wilden bekijken bij Roys Peak, een van de meest geweldige uitzichtpunten van heel Nieuw-Zeeland.
Toen de wekker om 02:15 ging en we ons realiseerden dat we de laatste tijd meestal pas om deze tijd terug kwamen in het hostel, maakten we ons samen met Andrew, Louise en Anthony gereed om te vertrekken. De shuttlebus bracht ons een half uur later naar het startpunt van de hike naar Roys Peak. Omdat iedereen zei dat het een hele koude tocht ging worden, hadden we zowat alle kleren aangetrokken die we in de backpack hadden zitten. We weten dat deze koude temperaturen in Nederland op dit moment erg normaal zijn, maar voor ons voelt 5 graden nu echt als -10. Ingepakt als eskimo's liepen we onder de sterrenhemel en heldere maan via een giga stijle weg naar de top. Na hooguit 10 stappen gezet te hebben, kwamen we er al achter dat onze outfit op zijn zachts gezegd een beeeetje overdreven was, we zweetten ons kapot! Dit was niet het enige waar we al snel achter kwamen, we kwamen er namelijk ook achter dat het tempo van de groep nogal uiteen lag. Andrew sprintte er vandoor alsof hij een nieuwe recordtijd wilde neerzetten, Louise, Anthony en Evelien stapten door alsof er iemand hen op de hielen zat en Denise deed haar uiterste best niet achter te raken. Ondanks het feit dat ze weer helemaal opgeknapt was, bleek ze toch een aardige klap te hebben gehad van het ziek zijn. Haar lichaam kon nog niet wat haar hoofd wel wilde: stevig doorstappen. We besloten de groep op te splitsen en in eerste instantie met zijn tweeën de top gewoon later te bereiken. Denise wilde Evelien echter niet de kans ontnemen de zonsopgang te missen, daarom besloten ook wij op te splitsen en onze tocht tot de top zelf af te leggen. De tocht was zwaar, niet gewoon zwaar, nee ècht zwaar. In het donker de weg door de losliggende stenen beklimmen als een vierpotige was moeilijk, maar enorm gaaf! Evelien had in haar enthousiasme zo hard doorgestapt dat ze al vrij snel Anthony en Louise passeerde. Met zijn drieën bereikten zij om 05:30 de top, waar Andrew inmiddels al was. Het was ge-wel-dig!! Het uitzicht dat daar te zien was, overtrof alle andere uitzichten ooit gezien. Terwijl Evelien enorm genoot, maar Denise in gedachte mistte, werd ze opgeschrikt door luid gejoel van ons groepje. Wat er aan de hand was? Denise had de top bereikt, we waren weer compleet! Met elkaar verwonderden we ons over het geweldige uitzicht en prachtige moment. Waar we aan het begin van onze klim dachten dat al die lagen kleding overdreven waren, hadden we ze op de top echt niet willen missen. De harde wind maakte het onwijs koud maar dit mocht te pret niet drukken. We maakten honderdduizenden foto's en begonnen met goede moed aan de afdaling, er vanuit gaande dat dit een makkie zou zijn na de zware klim omhoog. Dit viel toch behoorlijk tegen. De smalle paadjes gingen zó stijl naar beneden dat het veel moeite kostte er niet af te glijden. Toen Denise uitgeput voorstelde gewoon naar beneden te rollen, was Evelien gelukkig verstandig genoeg om daar niet mee in te stemmen. Na een afdalingstocht van bijna 3 uur kwamen we weer aan de voet van deze immens grote berg. Bezweet en uitgeput namen we de shuttelbus naar het hostel terug. Hier namen we direct een douche en brachten de dag chillend door. In de avond verplaatsten we ons (nadat we vele kaartspelletjes hadden gesleeld) met Andrew, Louise, Antony en Judith naar de bioscoop aan de overkant van de weg. Een betere afsluiting van deze dag hadden we niet kunnen hebben. Als je denkt dat de bioscoop in Nederland fijne stoelen heeft dan kunnen wij nu vertellen dat het hier nog een stuk beter was! We hadden namelijk een onwijs chille bank waar we ons op konden installeren om de film te kijken. De overheerlijke zelfgemaakte cookies maakte onze avond compleet. Na afloop keerden we terug naar het hostel en gingen we lekker slapen.
De volgende ochtend startten we in dezelfde flow als we de avond hadden afgesloten: chill. Zoals verteld trekken we veel op met bovengenoemde reisgenoten. Ook deze dag deden we dat. Evelien maakte met één van de reisgenoten een wandeling en beklom een van de andere prachtige bergen in de omgeving. Denise chillde met de anderen bij de prachtige Wanaka Lake. We hadden op deze manier allebei een fijne dag. In de avond zochten we, nadat we onze zelfgemaakte wraps hadden gegeten, een plekje in de bar naast het hostel waar we de avond doorbrachten met kaartspelletjes en potjes poolen.
De bus bracht ons rond de middag in Queenstown. We zochten onze kamer, fristen ons op en zochten Louise en Andrew weer op. Samen met hen gingen we op verkenningstocht door Queenstown. We hadden veel goede verhalen gehoord over deze stad, maar dat het zó'n leuke stad zou zijn, hadden we niet gedacht. Alles wat wij leuk vinden was er: winkeltjes, parken, barretjes, natuur, water en prachtige bergen. Na de verkenningstocht stilden we onze honger door samen een diner te nuttigen bij het café van ons hostel. Hierna bleven we hangen en speelden we, net als vele vorige avonden, kaartspelletjes. Toen we later die avond naar de keuken gingen om vast een lunch voor de volgende dag te maken, werden we half fluisterend om hulp geroepen door onze nieuwe roommates. De drie jongens uit onze kamer die we die dag al eerder hadden ontmoet, werden achtervolgd door een zeer griezelige, gluiperige kerel. Ze kwamen niet van hem af en wisten zich geen raad. We vonden het maar eng. Toen zij ons vertelden dat hij óók nog eens bij ons op de kamer lag, kregen we toch echt een beetje de zenuwen. Onszelf moed inpratend dat het nooit zo erg kon zijn als we in onze gedachten hadden, liepen we later onze kamer in (hopend dat hij nog steeds achter de jongens aanliep en dus nog niet in de kamer aanwezig was). Die moed verdween terplekke toen we daar een klein, ielig, griezelig mannetje met een koptelefoon op in de hoek van de kamer zagen zitten. Het was eng. Elke voetstap, elke beweging, kortom alles wat we deden werd grondig gevolgd terwijl hij steeds een krakend kouwend geluid maakte om een chipje te eten. We bedachten een plan om deze gluiperd op afstand te houden en bouwden met onze handdoeken en sjalen een dichte hut rondom ons stapelbed. Na dat gedaan te hebben verstopten we ons onder de deken, hopend dat er geen teken van leven van ons meer te zien was voor hem. Toen we na de toch wel enge tijd alleen met hem in de kamer èèn van de andere jongens roommates op onze kamer hoorden komen, waren we èrg opgelucht. Ons kon niks meer gebeuren. Met dit geruststellende idee vielen we uiteindelijk lekker in slaap.
De volgende dag begon al vroeg, om 6:30 werden we met een bus opgepikt om naar Milford Sound, een prachtig gebied met geweldige bergen te gaan. De bustocht zou 5 uur duren maar gezien we door een prachtige omgeving reden was dit geen probleem
De vrouwelijke buschauffeur vertelde enthousiast over de planning van de dag en wij installeerden ons op een goede plek in de bus. We keken uit naar het moment dat er een lekker muziekje aan zou gaan om de busrit helemaal op en top te maken.. De buschauffeuse had echter wat anders in gedachten.. gedurende de 5 uur durende rit hielt ze geen een keer langer dan 2 minuten haar mond. Ze sprak honderduit over alle verschillende schapen die hier in de omgeving leven en hoe de farmers hier hun tijd doorbrengen. Wij besloten via onze oortjes muziek te luisteren en er alsnog een hele chille (karaoke) reis van te maken. Eenmaal aangekomen in Milford Sound stapten we op een boot waarmee we een rondvaart maakten over een geweldig meer. We werden gedurende de boottrip omringd door gigantische bergen en watervallen. We genoten van het prachtige uitzicht en het leuke gezelschap op de boot. Na een tocht van twee uur stapten we weer in de bus en begon de 5 uur durende busrit terug naar Queenstown. Hier aangekomen hadden we afgesproken om met Louise en Antony Nieuw-Zeelands beste burger te eten. Deze burgers zijn zó goed dat mensen er ruim een uur voor in de rij willen staan.. Klinkt idioot, maar ook hadden het er voor over. Toen we eindelijk aan de beurt waren en onze overheerlijke burger opaten in een gezellig parkje, konden ook wij de conclusie trekken dat het het wachten echt waard was geweest. Later de avond sloten Jamie en Andrew ook aan en was ons gezelschap weer compleet. We overlegden wat we de volgende dag zouden gaan doen en besloten dat we een chill dag zouden houden. Voor de dag daarna regelden we dat we konden gaan canyoningen. De rest van de avond brachten we door in verschillende barretjes waar we ons nieuwe favoriete kaartspel speelden: Presidenten.
De volgende dag sliepen we lekker uit, ontbeten we rustig en begonnen we de dag in het centrum van Queenstown. We spendeerden weer het nodige geld aan wat nieuwe kleren (eerlijk waar; we hadden het echt nodig) en proefden allerlei verschillende smaken van de overheerlijke fudge die ze hier in Nieuw-Zeeland maken. Denise wilde het liefst alle 45 verschillende smaken kopen, het lijkt erop dat ze de schade nu aan het inhalen is van de dagen die ze tijdens het ziek zijn niet heeft kunnen eten. Er komt geen eind aan haar honger! Uiteindelijk hebben we het, verstandig als we zijn, gehouden bij 6 verschillende smaken. In de avond aten we een lekkere maaltijd in het hostel en speelden we weer een potje kaarten. Later op de avond zouden we naar een straatkunstenaar gaan die caricatuur tekeningen maakt. Samen met Andrew wilden we hier een tekening laten maken om onze nieuwe vriendschap vast te leggen. Onderweg kwamen we iets heel opmerkelijks tegen: een kleine Chinese jongen in een knalgele trui. Hij poseerde uitgebreid op de kade terwijl er zeker 10 fotografen om hem heen liepen. Verwonderd door deze ophef, bleven we even staan kijken en ontdekten we dat een paar meter verderop nog 4 Chinese jongens stonden te dartelen voor de camera. Op dit moment ontdekten we dat we een Chinese boyband tegen het lijf waren gelopen. Gezien je maar nooit weet hòe beroemd ze worden, besloten ook wij maar wat foto's te maken. Hierna vervolgden we onze weg naar de straatkunstnaar. We namen omstebeurd plaats in de stoel en zetten ons beste gezicht op. De straatkunstenaar deed zijn uiterste best en zijn werk trok veel publiek: meerdere mensen maakten foto's van de tekening die hij van ons maakten. Deze aandacht zorgde voor hoge verwachtingen van onze kant. Toen we uiteindelijke het kunstwerk in handen kregen moesten we toch even slikken.. Op de tekening had Evelien een mond zo groot dat die meer dan de helft van haar gezicht in beslag nam, Denise daarentegen was afgebeeld met een voorhoofd zo groot dat er een vliegtuig op zou kunnen landen. Andrew kwam er beter vanaf. Op zijn iets te bol afgebeelde gezicht na, leek de tekening exact op hem! Na veel gelach liepen verder door de levendige stad Queenstown en dronken we drankjes op een bootbar en in een Irish pub.
De volgende ochtend stonden we met zijn 5en al vroeg klaar voor het canyoning avontuur! (Canyoning is een sport, waarbij men de loop van een rivier door een kloof volgt. Canyoning is dus vooral een sport die in de bergen wordt beoefend. Om de rivier te volgen is het daarbij nodig te wandelen, te klimmen, te springen, te zwemmen en te abseilen.) In de stromende regen wachtten we op de watertaxi die ons op de plek zou brengen. Gezien het nogal lang duurde voordat er iemand kwam om ons op te pikken, vreesden we even dat de activiteit i.v.m. het weer zou worden afgelast. Gelukkig was dit niet het geval, al zorgde de harde regen er wel voor dat we de activiteit maar een halve, in plaats van een hele dag konden doen. In plaats van de watertaxi stapten we in een busje die ons naar de canyoning plaats zou brengen. Hier aangekomen heesen we ons in een stoere outit; wetsuit, helm, stevige bergschoenen en een soort tuig om ons middel met de nodige apparatuur er aan om ons te verzekeren dat we ons goed vast konden maken wanneer we de stijlen rotsen en watervallen zouden trotseren. Toen de canyoning instructeur ons vroeg een formulier te ondertekenen waarin stond dat hij en de organisatie niet aansprakelijk zouden zijn als de activiteit blijvend letsel of zelfs de dood tot gevolg zou hebben, begon Denise sterk te twijfelen of dit canyoningen nou wel zo'n goed idee was.. Evelien zag het avontuur er wel van in en sprak Denise de nodige moed in. Samen zouden we het wel redden! Andrew vond het daarentegen geweldig dat er zoveel risico's waren en wreef dit er bij Denise nog eens even goed in. Vol spanning begonnen we ons gevaarlijke avontuur. We stapten door het klotsende water, klommen over de gladde rotsen, geleden van de stijlen watervallen en vonden zo onze weg door de ruige, maar prachtige natuur. Nadat we van verschillende watervallen afgegleden waren, kwamen we op een punt waar de rotsen zo hoog waren dat we abseilend naar beneden moesten zien te komen. Om de beurt abseilden we naar beneden. Toen we geklemd tussen 2 stijlen rotswanden met het kolkende water onder ons weer eens de slappe lach kregen, beseften we dat dit niet de meeste veilige plek was om buikpijn van het lachen te krijgen. De angst had bij Denise inmiddels plaats gemaakt voor veel plezier en samen met de anderen genoten we van het avontuur. Naar onze mening was de activiteit veel te snel afgelopen, dit was echt iets wat we graag nog eens willen doen!
Ookal was het canyoning avontuur maar een halve dag, het had ons de nodige energie gekost en daarom besloten we de verdere dag chillend in het zonnige park door te brengen. We aten, net als de vorige 3 avonden, bij het café in het hostel en startten hier de pré-birthday party van Evelien. We hadden er voor gekozen om haar verjaardag nu vast te vieren, zodat we dit met onze nieuwe vrienden konden doen. Allereerst gingen we op weg naar de ijsbar, hier is het ruim 10 graden onder nul. De bar is gevuld met allemaal ijssculpturen. We gingen met de nodige (gekregen) kleding de bar in bestelden onze cocktails. Het was bizar! Echt alles was van ijs, zelfs de glazen waar we onze cocktails in kregen. Ontzettend leuk om hier met elkaar te zijn en veel lol te maken. De rest van de avond brachten we door in verschillende barretjes en clubs en genoten we van deze laatste avond met zn allen. Na de hele korte nacht namen we de volgende dag afscheid van onze vrienden en vertrokken we richting Mount Cook. We hebben het enorm leuk gehad met onze lieve Canadese, Zwitserse en Zweedse vrienden. We kijken nu al uit naar het bezoek van (in ieder geval) onze fijne vriend Andrew in Nederland!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
