Mount Cook & Tekapo
Door: Evelien en Denise
Blijf op de hoogte en volg Denise & Evelien
06 Februari 2019 | Nieuw Zeeland, Mount Cook
Na het toch wel een beetje verdrietige afscheid van onze vrienden namen we uitgeput plaats in de bus. We installeerden ons om deze tocht lekker te gaan slapen (of voor Evelien gewoon chillen) en een beetje bij te komen van de toch wel vrij heftige nacht. Toen we nèt tegen elkaar aanhingen en een chille positie gevonden hadden, sprong Denise ineens overeind. Ze vroeg zich af waar hèt groene tasje was (deze gebruiken we altijd als we iets ondernemen waar een rugtas niet voor nodig is). Evelien had dit tasje, met daarin haar paspoort, de nacht ervoor voor het laatst gehad.. Gezien Evelien wel vaker wat kwijtraakt en ze ineens lijkbleek wegtrok toen Denise dit vroeg, begon de lichtelijke paniek toe te slaan. Toen we ons realiseerden dat het tasje ècht nergens te bekennen was, begonnen ons hart overuren te draaien. Zonder paspoort zouden we een groot probleem hebben... Of nouja, zó erg zouden we het nou ook weer niet vinden als we het land niet uit zouden kunnen.. Maar toch, het was van groot belang dat haar paspoort weer terecht zou komen. We renden door de bus naar de buschauffeur en vertelden hem ons grote probleem: het vermiste paspoort. De buschauffeur stopte de bus direct en gaf ons een paar minuten de tijd om het probleem op te lossen. Zo snel als we konden namen we contact op met Andrew en Anthony die nog in het hostel waren en vroegen hen of ze onze kamer wilden doorzoeken. Vol spanning wachtten we op de eerste reactie die vervolgens alsvolgt klonk: we kunnen niks vinden! Paniek! In onze gedachten gingen we terug naar afgelopen nacht en probeerden we te bedenken op welk moment het tasje als laatst vastgehouden was. Hier konden we niet opkomen. We zagen onze hele reisplanning al in duigen vallen: de bus zou verder moeten zonder ons en wij zouden heel Queenstown afzoeken naar het paspoort.. Nèt op het moment dat we de buschauffeur op de hoogte wilden brengen de bus te verlaten, ging de telefoon: Anthony had het tasje gevonden!!! Na een heus vreugdedansje na dit nieuws gingen we weer op onze plek zitten. Toen de buschauffeur aangaf speciaal voor ons terug te willen rijden om het paspoort op te halen, konden we ons geluk niet op! Wat waren we blij en opgelucht! Nadat we het paspoort weer in ons bezit hadden, vervolgde de bus de weg naar Mount Cook waar ons een nieuwe uitdaging wachtte. De uitdaging in Mount Cook was als volgt; slaapplekken vinden. Onze (bus)planning was om 3 nachten op deze plek verblijven, het aantal nachten dat we nu een dak boven ons hoofd hadden stond op 1.. Gezien het op dit moment Chinees nieuwjaar was (en de helft van de inwoners van China zich naar Nieuw-Zeeland heeft verplaats) zorgde ervoor dat iedereen ons vertelde dat het onmogelijk zou zijn om op deze korte termijn nog een slaapplek te vinden. Na het geluk van vanochtend hadden wij er echter wel vertrouwen in dat het goed zou komen. Aangekomen bij het hostel waar we de eerste (en tot nu toe enige) overnachting hadden, vroegen we naar de mogelijkheden. Wat bleek? Er waren voor de volgende nacht nog precies 2 bedden vrij! Gelukkig als we ons voelden, boekten we meteen. Wéér zoveel geluk! We besloten te genieten van de prachtige zonnige dag en al ons geluk en ons (nog) niet druk te maken om de laatste overnachting. We instaleerden ons op onze hamamdoeken in de zon, luisterden muziek en blikten met veel genoegen terug op de afgelopen dagen. Rond een uurtje of 7 verplaatsten we ons naar de keuken om onze wraps te bereiden. Deze wraps smaakten zó goed dat we alles in een keer opaten in plaats van de helft te bewaren voor de volgende dag.. We dachten dat het wel goed zou komen en dat we de volgende dag wel een supermarkt konden opzoeken om nieuwe boodschappen te doen.
Toen de zon al een heel aantal uur onder was, verplaatsen we ons naar buiten en zochten we met een paar andere meiden een rustige plek voor stargazing. We gingen opnieuw liggen op onze hamamdoeken en verwonderden ons over de schitterende sterrenhemel, nog nooit zagen we zoveel heldere sterren en de melkweg! Onder de indruk keken we naar alle vallende sterren en beseften we ons weer eens hoe ontzettend goed we het hebben, hoe we genieten en hoe gelukkig we zijn. Ondanks de vele vallende sterren hoefden we geen wensen te doen, we hadden alles wat we konden wensen. Nagenietend van deze leuke dag vol geluk, doken we ons heerlijke bed in.
De volgende ochtend deden we erg rustig aan. Na het ontbijt besloten we de Hooker Valley wandeling te gaan maken. Dit bleek een goed besluit. De wandeling was prachtig en bracht ons uiteindelijk bij een groot meer aan de voet van Mount Cook. We spreidden onze hamamdoeken en lagen heerlijk in de zon. Het was een gekke gewaarwording dat wij daar in onze bikini lagen, terwijl het hele meer vol zat met gigantische ijsblokken, afkomstig van de gletsjer op Mount Cook. Een paar uur later bedachten we ons dat het verstandig zou zijn om terug te keren naar het hostel gezien we nog steeds een slaapplek moesten vinden voor de volgende nacht en ook nog een bezoekje aan de supermarkt moesten brengen. Bij de receptie informeerden we of er bij hen toevallig nog 2 bedden vrij waren gekomen voor de volgende nacht. Dit was helaas niet het geval.. Een beetje verbeisterd dat het geluk deze keer ineens niet aan onze zeide was, bedachten we een avontuurlijk plan: een nacht onder de sterren slapen. De aardige receptionisten vonden dit echter alles behalve een goed idee en belden een ander hostel, zo'n 25 km verderop. Toeval of niet, we hadden weer geluk: precies 2 bedden vrij! Dankbaar en toch wel blij dat we niet buiten (onder de prachtige, maar koude sterrenhemel) hoefden te slapen, vergaten we bijna te vragen naar de dichtsbijzijnde supermarkt. Hier bleek ons geluk niet oneindig te zijn, de dichtsbijzijnde supermarkt was ruim 60 kilometer verderop... Er bleek niets anders op te zitten dan uit onze magere voorraadtas te putten... Gelukkig zijn we niet de moeilijksten en bekeken we de positieve kant: we hoefden geen maaltijd te bereiden tussen alle krioelende Chinezen. Na het broodje ei besloten we een rustige avond te houden en extra te genieten van een dak boven ons hoofd.
De volgende morgen stonden we vol goede moed op. We checkten uit, dropten onze tassen en bedachten onze dagplanning. We besloten die dag opnieuw de omgeving te verkennen. Gezien we wel weer eens zin hadden in wat avontuurlijks, huurden we moutainbikes. We sjeesden tussen de prachtige bergen en kwamen op een fietspad terecht. We begrijpen dat jullie hierbij denken aan de effen, degelijke fietspaden in Nederland, maar hier in Nieuw-Zeeland is een fietspad een ware crossbaan. Heuvels, dalen en hellingen wisselen elkaar af. Met de wind in onze rug crossten we door deze mega mooie omgeving en voelden we ons toch wel erg stoer. Na de nodige kilometers besloten we om te draaien en op de weg terug een plekje te zoeken om nog even in de zon te liggen. Nu de wind niet meer in onze rug was, bleef er van dat snelle crossen niet zoveel over.. we moesten onze beenspieren flink aanspannen om de heuvels te trotseren maar vonden uiteindelijk (niet ver van het hostel) een chille plek om nog even aan ons kleurtje te werken. Na de inspannende middag kregen we toch enorme trek, dit was een behoorlijk probleem gezien onze voorraadtas was geslonken tot alleen een potje jam.. Geluk bij een ongeluk, er zat niks anders op dan dat we onszelf moesten trakteren op een maaltijd in het peperdure restaurant van het hostel. Na het delen van een dure (één persoons) maaltijd pakten we onze spullen en begon ons hitchhiking (lift) avontuur naar het hostel 25 kilometer verderop. We grepen een paar stukken karton, schreven hier onze bestemming op en zochten een geschikte plek langs de kant van de weg om opgepikt te worden. Gezien het geluk van de afgelopen dag (of eigenlijk van de hele reis) hadden we er alle vertrouwen in snel opgepikt te worden. Toen er in een kwartier nog maar 2 auto's voorbij waren gekomen, vroegen we ons af of we voor middernacht onze bestemming zouden bereiken. We waren net begonnen met het zingen van liedjes (1,2,3,4 komt er nog wat van...) toen er in de verte een vrachtwagen aan kwam rijden. Vol enthousiasme slingerden we onze borden in de lucht. Tot onze grote vreugde stopte te vrachtwagen! 2 harde werkers deden de deur open en tilden onze backpacks in de laadruimte. De stoel tussen hen in was nog vrij en mochten we met z'n tweeën delen. Toen we na een half uur onze bestemming bereikten, vonden we het jammer dat dit avontuur er alweer opzat. Liften is zeker iets wat we nog eens willen doen. Om nog maar eens te noemen hoeveel geluk we hebben: op het moment dat de vrachtwagen wegreed, zag Denise dat het ritsje van haar backpack open was en dat de portomonee die daar hoorde te zitten verdwenen was. We renden achter de vrachtwagen aan schreeuwden en klopten op de deur zodat de vrachtwagen tot stilstand zou komen. Toen dit gebeurde en een van truckdrivers in de laadruimte keek, vond hij daar inderdaad onze portemonnee! We waren precies op tijd! Nu konden we inchecken bij het nieuwe hostel.De verblijfplaats op deze plek was haast nog mooier dan de vorige plek. Na de nodige kaartspelletjes gedaan te hebben, konden we ook hier weer prachrig sterren kijken. In ons overheerlijke bed werden we de volgende ochtend wakker op de verjaardag van Evelien. De verjaardagsplanning was om naar Tekapo te verkassen, daar (voor de verandering) weer last-minute een slaapplek te regelen, te ontspannen in de hotpools en lekker uiteten te gaan. De Straybus maakte (speciaal voor ons) een stop bij ons hostel en pikte ons op. Toen wij relaxed aangaven geen slaapplek in Tekapo gereseveerd te hebben, werd opnieuw vol ongeloof naar ons gekeken: hoe konden wij er zo relaxed bijlopen? Dit ging nooit lukken (aldus de busschauffeur). Denkend dat we deze nacht dan toch ècht buiten moesten slapen, besloten we toch nog een poging te wagen om een slaapplek te bemachtigen. Met onze liefste gezichten klopten we bij de receptie aan en vertelden we ons 'probleem'... Toen ons werd verteld dat we onszelf ongelofelijk gelukkig konden prijzen, konden we het niet geloven: ook voor vannacht hadden we weer een slaapplek! Deze slaapplek was geen gewone dorm, nee een heuse indianentent! Alsof we de jackpot hadden gewonnen, moesten we ons bedwingen de receptionist niet om de hals te vliegen. De indianentent was gevuld met hele lekkere bedden waarop welgeteld 5 dekens en een kruik lagen. Deze warme uitrusting zorgde er direct voor dat het als thuis voelde, heerlijk! Na boodschappen gedaan te hebben en geluncht te hebben, verkasten we ons naar de hotpools. Hier brachten we een hele chille middag met uitzicht op het prachtige blauwe lake Tekapo door.
De verjaardagstraktatie van thuis voor Eveliens verjaardag besloten we de avond te nuttigen. In een gezellig restaurant bestelden we ons overheerlijke diner en proosten we op het nieuwe levensjaar. Toen Evelien haar handen voor haar ogen moest doen om de verassing van Denise in ontvangst te nemen, had ze geen idee wat ze kon verwachten. Toen bleek dat Denise al 7 weken lang een hele stapel kaarten met allemaal lieve (verjaardags)wensen voor Evelien had meegezeuld, was ze enorm verrast! Een leuker suprisecadeau kon ze zich niet wensen! De avond was heeeeel erg geslaagd. Alle lieve wensen en boodschappen werden grondig doorgelezen en Evelien kreeg haar lach niet meer van haar gezicht. Wat was het top!
Met een gelukkig gevoel en een lach op ons gezicht gingen we later de avond in de idianentent (onder onze 5laagse dekens mèt kruik) slapen.
Na de volgende ochtend rustig aangedaan te hebben, haasten we ons naar de Straybus om onze spullen te droppen. We hadden nu nog anderhalf uur de tijd om de Mount John te beklimmen. Alsof het niks was, begonnen we volledig onvoorbereid en eigenlijk veel te laat aan de tocht. In hoog tempo sprintten we zowat naar de top, waar we na een snelle blik alweer moesten omkeren om op tijd beneden te zijn. Om tijd te besparen, besloten we niet de gewone wegen te volgen, maar via de zandheuvels naar beneden te sjeezen. Volledig onder het stof bereikten we de parkeerplaats waar de Straybus al klaarstond voor vertrek. Sprintend naar de bus kwamen we een heel lief ouder echtpaar tegen die we al eerder hadden ontmoet. We maakten een snelle tussenstop, begroetten hen met een hand en omhelzing en renden door. Precies op tijd zaten we op onze plek. De bus startte en bracht ons naar de volgende bestemming: Peel Forest. We hebben zin in de volgende belevenissen!
Toen de zon al een heel aantal uur onder was, verplaatsen we ons naar buiten en zochten we met een paar andere meiden een rustige plek voor stargazing. We gingen opnieuw liggen op onze hamamdoeken en verwonderden ons over de schitterende sterrenhemel, nog nooit zagen we zoveel heldere sterren en de melkweg! Onder de indruk keken we naar alle vallende sterren en beseften we ons weer eens hoe ontzettend goed we het hebben, hoe we genieten en hoe gelukkig we zijn. Ondanks de vele vallende sterren hoefden we geen wensen te doen, we hadden alles wat we konden wensen. Nagenietend van deze leuke dag vol geluk, doken we ons heerlijke bed in.
De volgende ochtend deden we erg rustig aan. Na het ontbijt besloten we de Hooker Valley wandeling te gaan maken. Dit bleek een goed besluit. De wandeling was prachtig en bracht ons uiteindelijk bij een groot meer aan de voet van Mount Cook. We spreidden onze hamamdoeken en lagen heerlijk in de zon. Het was een gekke gewaarwording dat wij daar in onze bikini lagen, terwijl het hele meer vol zat met gigantische ijsblokken, afkomstig van de gletsjer op Mount Cook. Een paar uur later bedachten we ons dat het verstandig zou zijn om terug te keren naar het hostel gezien we nog steeds een slaapplek moesten vinden voor de volgende nacht en ook nog een bezoekje aan de supermarkt moesten brengen. Bij de receptie informeerden we of er bij hen toevallig nog 2 bedden vrij waren gekomen voor de volgende nacht. Dit was helaas niet het geval.. Een beetje verbeisterd dat het geluk deze keer ineens niet aan onze zeide was, bedachten we een avontuurlijk plan: een nacht onder de sterren slapen. De aardige receptionisten vonden dit echter alles behalve een goed idee en belden een ander hostel, zo'n 25 km verderop. Toeval of niet, we hadden weer geluk: precies 2 bedden vrij! Dankbaar en toch wel blij dat we niet buiten (onder de prachtige, maar koude sterrenhemel) hoefden te slapen, vergaten we bijna te vragen naar de dichtsbijzijnde supermarkt. Hier bleek ons geluk niet oneindig te zijn, de dichtsbijzijnde supermarkt was ruim 60 kilometer verderop... Er bleek niets anders op te zitten dan uit onze magere voorraadtas te putten... Gelukkig zijn we niet de moeilijksten en bekeken we de positieve kant: we hoefden geen maaltijd te bereiden tussen alle krioelende Chinezen. Na het broodje ei besloten we een rustige avond te houden en extra te genieten van een dak boven ons hoofd.
De volgende morgen stonden we vol goede moed op. We checkten uit, dropten onze tassen en bedachten onze dagplanning. We besloten die dag opnieuw de omgeving te verkennen. Gezien we wel weer eens zin hadden in wat avontuurlijks, huurden we moutainbikes. We sjeesden tussen de prachtige bergen en kwamen op een fietspad terecht. We begrijpen dat jullie hierbij denken aan de effen, degelijke fietspaden in Nederland, maar hier in Nieuw-Zeeland is een fietspad een ware crossbaan. Heuvels, dalen en hellingen wisselen elkaar af. Met de wind in onze rug crossten we door deze mega mooie omgeving en voelden we ons toch wel erg stoer. Na de nodige kilometers besloten we om te draaien en op de weg terug een plekje te zoeken om nog even in de zon te liggen. Nu de wind niet meer in onze rug was, bleef er van dat snelle crossen niet zoveel over.. we moesten onze beenspieren flink aanspannen om de heuvels te trotseren maar vonden uiteindelijk (niet ver van het hostel) een chille plek om nog even aan ons kleurtje te werken. Na de inspannende middag kregen we toch enorme trek, dit was een behoorlijk probleem gezien onze voorraadtas was geslonken tot alleen een potje jam.. Geluk bij een ongeluk, er zat niks anders op dan dat we onszelf moesten trakteren op een maaltijd in het peperdure restaurant van het hostel. Na het delen van een dure (één persoons) maaltijd pakten we onze spullen en begon ons hitchhiking (lift) avontuur naar het hostel 25 kilometer verderop. We grepen een paar stukken karton, schreven hier onze bestemming op en zochten een geschikte plek langs de kant van de weg om opgepikt te worden. Gezien het geluk van de afgelopen dag (of eigenlijk van de hele reis) hadden we er alle vertrouwen in snel opgepikt te worden. Toen er in een kwartier nog maar 2 auto's voorbij waren gekomen, vroegen we ons af of we voor middernacht onze bestemming zouden bereiken. We waren net begonnen met het zingen van liedjes (1,2,3,4 komt er nog wat van...) toen er in de verte een vrachtwagen aan kwam rijden. Vol enthousiasme slingerden we onze borden in de lucht. Tot onze grote vreugde stopte te vrachtwagen! 2 harde werkers deden de deur open en tilden onze backpacks in de laadruimte. De stoel tussen hen in was nog vrij en mochten we met z'n tweeën delen. Toen we na een half uur onze bestemming bereikten, vonden we het jammer dat dit avontuur er alweer opzat. Liften is zeker iets wat we nog eens willen doen. Om nog maar eens te noemen hoeveel geluk we hebben: op het moment dat de vrachtwagen wegreed, zag Denise dat het ritsje van haar backpack open was en dat de portomonee die daar hoorde te zitten verdwenen was. We renden achter de vrachtwagen aan schreeuwden en klopten op de deur zodat de vrachtwagen tot stilstand zou komen. Toen dit gebeurde en een van truckdrivers in de laadruimte keek, vond hij daar inderdaad onze portemonnee! We waren precies op tijd! Nu konden we inchecken bij het nieuwe hostel.De verblijfplaats op deze plek was haast nog mooier dan de vorige plek. Na de nodige kaartspelletjes gedaan te hebben, konden we ook hier weer prachrig sterren kijken. In ons overheerlijke bed werden we de volgende ochtend wakker op de verjaardag van Evelien. De verjaardagsplanning was om naar Tekapo te verkassen, daar (voor de verandering) weer last-minute een slaapplek te regelen, te ontspannen in de hotpools en lekker uiteten te gaan. De Straybus maakte (speciaal voor ons) een stop bij ons hostel en pikte ons op. Toen wij relaxed aangaven geen slaapplek in Tekapo gereseveerd te hebben, werd opnieuw vol ongeloof naar ons gekeken: hoe konden wij er zo relaxed bijlopen? Dit ging nooit lukken (aldus de busschauffeur). Denkend dat we deze nacht dan toch ècht buiten moesten slapen, besloten we toch nog een poging te wagen om een slaapplek te bemachtigen. Met onze liefste gezichten klopten we bij de receptie aan en vertelden we ons 'probleem'... Toen ons werd verteld dat we onszelf ongelofelijk gelukkig konden prijzen, konden we het niet geloven: ook voor vannacht hadden we weer een slaapplek! Deze slaapplek was geen gewone dorm, nee een heuse indianentent! Alsof we de jackpot hadden gewonnen, moesten we ons bedwingen de receptionist niet om de hals te vliegen. De indianentent was gevuld met hele lekkere bedden waarop welgeteld 5 dekens en een kruik lagen. Deze warme uitrusting zorgde er direct voor dat het als thuis voelde, heerlijk! Na boodschappen gedaan te hebben en geluncht te hebben, verkasten we ons naar de hotpools. Hier brachten we een hele chille middag met uitzicht op het prachtige blauwe lake Tekapo door.
De verjaardagstraktatie van thuis voor Eveliens verjaardag besloten we de avond te nuttigen. In een gezellig restaurant bestelden we ons overheerlijke diner en proosten we op het nieuwe levensjaar. Toen Evelien haar handen voor haar ogen moest doen om de verassing van Denise in ontvangst te nemen, had ze geen idee wat ze kon verwachten. Toen bleek dat Denise al 7 weken lang een hele stapel kaarten met allemaal lieve (verjaardags)wensen voor Evelien had meegezeuld, was ze enorm verrast! Een leuker suprisecadeau kon ze zich niet wensen! De avond was heeeeel erg geslaagd. Alle lieve wensen en boodschappen werden grondig doorgelezen en Evelien kreeg haar lach niet meer van haar gezicht. Wat was het top!
Met een gelukkig gevoel en een lach op ons gezicht gingen we later de avond in de idianentent (onder onze 5laagse dekens mèt kruik) slapen.
Na de volgende ochtend rustig aangedaan te hebben, haasten we ons naar de Straybus om onze spullen te droppen. We hadden nu nog anderhalf uur de tijd om de Mount John te beklimmen. Alsof het niks was, begonnen we volledig onvoorbereid en eigenlijk veel te laat aan de tocht. In hoog tempo sprintten we zowat naar de top, waar we na een snelle blik alweer moesten omkeren om op tijd beneden te zijn. Om tijd te besparen, besloten we niet de gewone wegen te volgen, maar via de zandheuvels naar beneden te sjeezen. Volledig onder het stof bereikten we de parkeerplaats waar de Straybus al klaarstond voor vertrek. Sprintend naar de bus kwamen we een heel lief ouder echtpaar tegen die we al eerder hadden ontmoet. We maakten een snelle tussenstop, begroetten hen met een hand en omhelzing en renden door. Precies op tijd zaten we op onze plek. De bus startte en bracht ons naar de volgende bestemming: Peel Forest. We hebben zin in de volgende belevenissen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
